‘Slapen met zo’n masker is helemaal niet sexy.’ Ik weet nog dat hij dat als reden opgaf om zich niet te laten onderzoeken. Om er niets aan te doen.
En dat terwijl hij zoveel symptomen van apneu had. Enorme vermoeidheid overdag, hartklachten, verwardheid. Een paar jaar terug zelfs een herseninfarct.
De laatste jaren had hij een paar vriendinnen gehad en ze gaven het allemaal aan: ‘Je houdt je adem soms zo lang in. Eng is dat.’
Eén vriendin had het zelfs een keer getimed. Veertig seconden was de langste stop, veertig seconden geen adem halen. Ze besprak het met mij, ik besprak het met hem, maar hij wilde er niets van horen.
Geen onderzoeken, geen gedoe aan zijn lijf. En zeker niet elke nacht slapen met een hulpmiddel. Dat leek hem niet aantrekkelijk, zei hij telkens weer.
‘Wat nou, niet sexy?’, hield ik hem voor. ‘Je hebt dat masker alleen maar op als je slaapt. Niet bij… eh… al die andere dingen.’
Toen bij mij apneu werd ontdekt, snapte ik opeens waar mijn immense moeheid vandaan kwam. Met de diagnose op zak kon ik eindelijk beginnen aan het herstel van mijn oververmoeide lijf.
Na jaren heb ik nu weer energie, protesteren mijn spieren en gewrichten opvallend minder vaak en heb ik veel meer energie voor mijn gezin. En ja, dus ook weer de kracht om mijn man vol plezier te bespringen.
Maar ja, dat is misschien iets te veel informatie.
Ik heb het geprobeerd, het met hem besproken en informatie gestuurd. Boos ben ik erom geweest, verdrietig, maar uiteindelijk heb ik het losgelaten.
Het is zijn keuze. Zijn lijf. Zijn leven.
Al zou hij door mijn gedram een slaaponderzoek hebben ondergaan, dan nog vraag ik me af of hij elke nacht met een cpap of mra zou hebben geslapen. Misschien had hij er simpelweg de fut niet meer voor.
Want toen we na zijn overlijden zijn huis opruimden, zag ik pas hoe moe hij moet zijn geweest. Het achterstallig onderhoud, het gebrek aan schoonmaak en de ongeopende post.
Ik vond het moeilijk om te zien. Want hoe eigenwijs hij ook was en ondanks onze verschillen: ik hield heel veel van hem.
Mijn vader is 64 jaar geworden.
De stem of ik toch iets harder mijn best had moeten doen, fluistert soms nog in mijn oor. Wat als… Geen idee of hij nog langer had kunnen leven.
Ik denk het wel, maar zeker weten zal ik het nooit.
Deze column verscheen eerder in Het Apneu Magazine (©: Cynspirerend).
Meer lezen?
- Lees mijn vorige column: Trots op mijn rondje om de kreek
- Bekijk hier het overzicht van al mijn columns.
Of lees hier al mijn artikelen over slaapapneu.
Blijf op de hoogte van nieuwe columns en artikelen!
Schrijf je in voor mijn nieuwsbrief en volg me op social media:
3 gedachten over “Column: Niet Sexy”
ik denk niet dat een ander hierin iets kan voorkomen buiten een waarschuwing geven.
Het blijft iemand zijn eigen wil en verantwoordelijkheid.
Ik heb zelf een ernstige vorm van apneu. bij metingen 35 stops per uur, waarvan de langste 69 seconden.
ik gebruik het masker ondanks dat ik het een onaangenaam ding vind elke nacht. Een korte tijd ging ik er ook nonchalant mee om, maar sinds een paar jaar draag ik het elke nacht.
Daardoor heb ik veel minder vaak hoofdpijn en kan ik de dagen goed doorkomen. Ik ben door deze aandoening wel iets eerder met pensioen gegaan omdat doordat ik moest werken en vroeg uit bed moest, de nachten veel onrustiger waren.
Degene die geen onderzoek wil laten doen, is in mijn ogen wel dom bezig. Risico op vervroegd overlijden is een stuk groter. of wat te denken van hersen of een hartbeschadiging! Zelfs nu ben ik hier nog weleens bang voor.
‘Wat als..’ iets waar niemand uiteindelijk wat mee opschiet, want je zult het nooit weten. wat als, had ik maar, misschien..
Heel mooi geschreven.
wat heftig. en wat prachtig beschreven tegelijkertijd. ik denk niet dat je je verantwoordelijk moet voelen voor andermans leven, maar snap je gevoel wel. prachtig omschreven
Reacties zijn gesloten.