Column: “Mijn laatste dag bij pap”

Ik zit aan je bed en jij ligt op je zij. Eén oog heb je open. Naast me op het tafeltje staat een kopje soep koud te worden.

Mijn hoofd zit vol gedachten en emoties. Ik schuif ze bewust opzij en pak je hand.

Je ligt hier al vier dagen

Zonder woorden. Zonder controle over je lichaam. Te liggen. En wij zijn bij je. Om de beurt zorgend. Pratend tegen je. Pratend over je. En wachtend.

We weten dat het niet lang meer duurt. Je kan al twee dagen niets meer drinken. Dat houdt een lichaam niet vol. Dat houdt jouw lichaam niet vol.

“Ach pap toch,” hoor ik mezelf voor de zoveelste keer zeggen.

Ik praat tegen je over vroeger

Over kibbelingen eten op de markt. En hoe je me hebt leren filmen. Leren fotograferen. En leren tekenen.

Hoe ik net als jij gemakkelijk kan verwoorden wat ik denk, zie en voel. Zonder er bij na te denken. En hoe ik dat net als jij heel gewoon vind. Terwijl het een talent is.

Ik praat over die theatershow, waarbij je de cabaretier een knuffel hebt gegeven. Over jouw kleindochter, die een tekening voor je heeft gemaakt. Over de lunchafspraken die we hadden.

Maar ook over de miscommunicatie, de pijn en het verdriet van verder terug. Over de tijd dat we geen contact hadden met elkaar.

Ineens knijp je in mijn hand

Ik knijp terug.

Je knijpt weer.

Ik terug.

Dat doen we een tijdje. Het voelt goed om even een vorm van contact met je te hebben. Al is het maar een beetje.

Je begint je mond te bewegen, te gorgelen en te kuchen.

“Zeg maar niets, pap. Ik houd ook van jou.”

Je mond gaat dicht, je kijkt me met één oog aan en ik zie de onmacht. De onmacht van een man die in zijn lichaam vastzit.

Je benen beginnen te schokken. En ook je arm, mond en de rest van je lichaam volgt. Spasmes. “Dat hoort erbij”, zei de zuster van de hospice, “Als het goed is merkt hij er zelf niet veel van.”

Toch is het geen prettig gezicht. Ook ik voel onmacht. Ik wil het verzachten, het verhelpen, maar dat is niet mogelijk. Dus ik pak je hand vast en wacht tot het weer voorbij gaat.

Opeens hoor ik mezelf jouw lievelingslied zingen. Ik volg mijn gevoel en hoop dat het je rust brengt. Ik voel me er in ieder geval rustiger door. Het voelt alsof ik toch iets voor je doe.

De rust in je lichaam keert langzaam terug. Je sluit nu ook je andere oog.

Ineens zie ik geen ademhaling meer.

Van schrik stop ik met zingen. Maar dan zucht je een diepe zucht en ademt je lichaam weer door.

Ik ben op het punt dat ik niet meer weet of ik blij moet zijn, wanneer je door blijft ademen. Ik wil je nog even langer hier hebben, maar eigenlijk wachten we totdat je dit leven verlaat. Het is beter voor jou. Want dit is geen leven. Zeker niet voor jou.

Je wilde altijd vrijheid. Dansen. Knuffelen. Bewegen. Kijken in mogelijkheden. Kijken naar wat er nog wel was.

En nu lig je hier. Met dat lijf wat niet meer wil wat jij wil. Wat op is.

Nadat de huisarts is geweest, nemen we afscheid. Een goede vriend van je blijft bij je.

“Tot morgen, pap”

zeg ik. “En als je er morgen niet meer bent, kom je me maar opzoeken. Het is goed, pap. Ik hou van je.”

Mijn man en ik gaan naar onze dochter en mijn moeder die thuis op ons wachten. We hebben geen zin om te koken en bestellen wat. Als onze dochter op bed ligt en mijn moeder naar huis is, verdwijn ik met al mijn gedachten en gevoelens achter mijn laptop. Mijn man kijkt naar Ajax tegen Chelsea op tv.

Dan ineens gaat de telefoon. De naam van mijn oom verschijnt op het beeldscherm. Even overweeg ik om niet op te nemen. Maar ik neem wel op en mijn oom vertelt me wat ik eigenlijk al weet.

En ondanks dat we wisten dat het zou komen, komt de boodschap toch als een klap.

Je leeft niet meer.

Ik hou van je, pap.

Meer lezen?

• Lees mijn vorige column: “Vrouwen die klagen over misselijkheid zijn mietjes”
• Bekijk hier het overzicht van al mijn columns.

Of lees mijn artikel over 5x Wat ik heb geleerd van mijn vader

Blijf op de hoogte van nieuwe columns en artikelen!

Schrijf je in voor mijn nieuwsbrief en volg me op social media: