Zes jaar geleden zat ik bij de KNO-arts. Totaal niet blij met het idee dat ik de rest van mijn leven vast zou zitten aan ‘dat ellendige masker’ dat elke nacht piepte, blies en totaal niet lekker zat. Ik sliep er net een paar weken mee. En was zo gefrustreerd. Zo moe.
En nu vertelde de arts voor me dat er toch iets mogelijk was. Uit het KNO onderzoek bleek dat mijn grote amandelen één van de boosdoeners was. En die kon hij operatief weghalen als ik wou. Ik veerde enthousiast op in mijn stoel.
‘Maar,’ zei hij met een waarschuwende blik. ‘Het is niet hetzelfde als amandelen knippen bij kinderen. Je bent minstens twee weken uit de running, waarbij slikken, eten en drinken zeer pijnlijk zal zijn.’
Daarnaast somde hij een lijst met veelvoorkomende klachten op, zoals koorts, nabloedingen en overgeven. Dat laatste woord temperde mijn enthousiasme flink, aangezien ik een HG zwangerschap had gehad, waarbij ik 9 maanden non-stop misselijk was geweest.
60% kans van slagen
Ook vertelde de arts dat ik voor de operatie moest afvallen om de kans van slagen te verhogen. En tot slot benadrukte hij ‘Er is maar 60% kans dat dit een echte oplossing is voor je apneu. Ik kan je niets beloven.’
Nou, daar zat ik dan. Compleet door de war. Was dit écht wat ik wilde?
Ja, ik wilde dolgraag afscheid van het masker nemen. Maar het idee dat ik twee weken uit de running zou zijn. Met veel pijn. Overgeven. En dan nog eens dat afvallen, waar ik op dat moment echt de puf niet voor had. Ik zuchtte. Nee. Nu. Even. Niet.
De jaren daarna volgde de corona pandemie, een overspannen thuisperiode en een carriere switch naar schrijvende en website bouwende ZZP’er die al mijn tijd opslokte. Geen hersencel in mijn bovenkamer die nog aan die ingreep dacht.
Energiek en tevreden
Tegenwoordig heb ik inmiddels een prima band met mijn cpap apparaat. Ik voel me overdag energiek en val ‘s nachts tevreden in slaap met mijn masker op.
Sterker nog, sinds een paar maanden heb ik de puf om consequent gezonder te eten. Ik ben steeds meer tevreden over de cijfers die ik op de weegschaal zie. Het komt zelfs in de buurt van het gewicht dat de KNO-arts destijds noemde.
En dat is waarschijnlijk ook de reden dat de gedachte die jarenlang verdwenen was, sinds kort soms zachtjes fluistert. ‘Zou het niet fijn zijn als je maskervrij kunt slapen? Zonder amandelen? Verlost van je apneu?’
Ik weet niet of ik twee weken pijn wil lijden. En dat voor een 60% kans om iets kwijt te raken, waar ik inmiddels vrede mee heb gesloten. Ik vind het – zelfs na al die jaren – nog steeds een adembenemend dilemma…
👇 Lees meer over columns:
Of lees hier al mijn blogs en columns over slaapapneu.
Deze column verscheen eerder in Het Apneu Magazine (©: Cynspirerend).
