Mijn dochter en ik lopen hand in hand. We hebben net geluncht en het is tijd om terug naar school te gaan.
Mijn kleine meid is verkleed als superheld. Want ze heeft superkrachten en als ze haar neus in de lucht steekt, kan ze -net als Supersuus– vliegen.
Ze kletst vol plezier over alles wat ze ziet en over wat ze vanochtend heeft meegemaakt op school.
Dan ineens stelt ze de vraag:
“Mag ik ook overblijven, mama?”
“Overblijven? Hoezo, schat? Je eet toch lekker bij mama en papa?”
“Ja, maar alle andere kindjes uit mijn klas eten op school. Dat wil ik ook. Ik wil niet thuis eten.”
“Weet je het zeker? Mama gaat jou dan wel missen hoor.”
“Doe niet zo gek, mama,” lacht mijn kleine meid, “Je mag me ’s middags gewoon weer ophalen hoor.”
Ik weet dat ze gelijk heeft. Maar het gaat ineens zo snel.
Begin deze week ging ze voor het eerst ‘echt’ naar school. Geen thuisonderwijs meer.
Ik heb er de laatste weken zo naar verlangd, maar nu ik de tijd en vrijheid heb om te doen wat ik wil is het toch wel even wennen.
We komen bij het schoolplein aan, waar het krioelt van de spelende kinderen.
Even kijkt ze me vertwijfeld aan en ze vraagt:
“Blijf je nog even met me wachten, mama?”
“Natuurlijk schat,” zeg ik. “Ik blijf nog wel even.”
Ze staat een paar tellen bij me, kijkt me aan en loopt dan het schoolplein op. Ze kijkt om zich heen.
Mijn dochter ziet er ineens zo klein uit tussen al die kinderen.
Redt ze zich wel? Zien de overblijfmoeders dat ze er is? En waar zijn de juffen?
Ze vindt straks toch wel haar de weg naar de klas? Wat als ze alleen op het schoolplein achterblijft? Moet ik iets doen?
Ineens ben ik haar kwijt.
Ik zie mijn dochter niet. Waar is ze? Ik zoek tussen de spelende kinderen door naar mijn dochter.
Voor de zekerheid loop ik om het schoolplein heen. Ineens toch ongerust. Er zal toch niets…
En dan zie ik haar. Klimmen. Springen. En zorgeloos rennen op het schoolplein. Ze zwaait naar haar juf die het schoolplein oploopt.
Ze ziet mij niet. Ik zie haar wel: mijn kleine, stoere superheld.
Er biggelt een traan over mijn wang, ik verman mezelf en loop naar huis.
Mijn kleine meisje wordt groot.
Meer lezen?
- Lees mijn vorige column: “Hoe het gaat met mijn overspannen hoofd?”
- Bekijk hier het overzicht van al mijn columns.
Of lees het artikel dat ik samen met mijn dochter scheef: 5x De Leukste Spellen Voor Kinderen van 4 Jaar
Blijf op de hoogte van nieuwe columns en artikelen!
Schrijf je in voor mijn nieuwsbrief en volg me op social media:
10 gedachten over “Column: “Mijn kleine superheld gaat naar school””
Wat heb je dit mooi geschreven zeg! Ik hoefde nooit over te blijven (volgens mij 1 x in m’n hele basisschool carrière) en vond dat ook helemaal niks.
Ik weet nog dat ik ook graag wilde overblijven, want dat vond ik ‘stoer’. Één keer gedaan. Vond het niks aan, haha.
wat een bikkel 😀 groot worden is niet niks zowel voor het kind niet maar ook niet voor de ouders, maar je het het heel mooi verwoord 😀
Wat mooi geschreven is dit. groter worden is een bijzondere periode
Aaah wat gaat de tijd snel. En mooi geschreven meis. Spannend
ja dat groter worden..ik vond het heerlijk en moeilijk tegelijketijd. Maar jij hebt een dappere grote meid
Wat mooi! En wat fijn dat ze zich al zo op haar plek voelt zo snel! Dat is niet vanzelfsprekend!
Wat mooi verwoord. En als moeder zo herkenbaar, ookal zijn mijn kids tieners
Mooi geschreven. En ja, hoe groter ze worden hoe meer ze zich los van je gaan maken. Ik blijf het moeilijk vinden, ook al zijn die van mij al in de 20 😉
Wat mooi! Ook hoe een kind aan een paar tellen extra (‘mama, blijf je nog even met me wachten?’) genoeg heeft om moed te verzamelen. Daar kunnen we als volwassenen veel van leren.
Reacties zijn gesloten.