Ik heb mijn dochter naar school gebracht en wandel mijn dagelijkse wandeling door de buurt. Halverwege besluit ik te gaan zitten. Even luisteren naar de wind en de vogels.
Verderop staat een man in een speeltuin. Ogen gericht op de smartphone in zijn hand. Een meisje van een jaar of 3 rent vrolijk rondjes om hem heen. “Papa, papa, kijk!” roept ze. In de kinderwagen naast de man zit een klein jongetje. Ruim een jaar oud, schat ik. Hij schatert vol overgave om zijn grote zus.
Een mooi moment. Jammer dat hij het mist, denk ik.
Dan ineens vertrekt het gezicht van het dochtertje en geeft ze haar broertje een klap in het gezicht. Ik schrik ervan. Het kleintje in de kinderwagen kennelijk ook. Met open mond en verbaasde blik kijkt hij zijn grote zus aan. Nog een tik. Pats. Midden in het gezicht.
Het jochie in de kinderwagen zet het op het brullen. Het meisje rent snel naar de glijbaan toe. Papa rukt zijn blik van het scherm, kijkt naar de huilende uk en begint daarna de kinderwagen te wiegen. Gelukkig heeft hij nog één hand vrij, want dan kan hij weer terug naar zijn scherm.
Verbouwereerd kijk ik naar het tafereel. Wat zou de man aan het doen zijn? Appen met zijn vrienden? Scrollen door zijn tijdlijn? Swipend zoeken naar een nieuwe partner, omdat de huidige geen aandacht meer voor hem heeft?
Verderop zie ik een vrouw haar smartphone uitlaten. De hond mag ook mee. Kwispelend en blaffend vraagt het om aandacht, maar daar is even geen tijd voor.
Ik zucht en maak me zorgen. Wandelen, je hond uitlaten, even met je kinderen de deur uit. Het zouden heerlijke momenten kunnen zijn om je hoofd tot rust te laten komen.
Wanneer zijn we turen, swipen en scrollen op de smartphone als ontspanning gaan zien? Want nee, het is geen ontspanning. Nou ja, misschien fysiek als je lekker op de bank hangt. Maar mentaal blijft het een (intense) belasting voor je hoofd.
Wist je dat jouw hersenen geen onderscheid maken tussen echte ervaringen en ervaringen die je via een schermpje mee krijgt?
Non-stop input krijgen is daarom een succesrecept voor een burn-out. Tijdens een burn-out schreeuwt je hoofd namelijk om rust (Geloof me, ik weet er alles van). Je hoofd eist tijd om ervaringen te verwerken, je geheugen op te schonen en weer eens écht op te laden.
Alles wat je ervaart is input en alles moet verwerkt worden. En verwerking kost tijd, rust en aandacht. Wanneer neem jij die tijd?
Weet dat als je jouw smartphone aan het uitlaten bent, dat je jouw hoofd nog steeds belast.
Bovendien ben je als mobiele wandelaar offline in de echte wereld. Je krijgt niet mee hoe mooi de vogels fluiten. Hoe de wolken erbij staan vandaag. Dat je hond je aandacht vraagt. Hoe je kind lacht. Of slaat.
Dus ga je binnenkort weer eens naar buiten?
Doe jezelf een plezier. Laat je smartphone thuis aan de oplader. En laad je hoofd eens op.
Meer lezen?
- Lees mijn vorige column: “Wat erg voor je dat je met zo’n onding moet slapen.”
- Bekijk hier het overzicht van mijn columns.
Of ontdek mijn 5 stappen plan: Wat is een Digitale Detox?
Blijf op de hoogte van nieuwe columns en artikelen!
Schrijf je in voor mijn nieuwsbrief en volg me op social media:
Hoi! Mijn naam is Cynthia (37 jaar), ik woon met mijn man en dochtertje in Ede en ben dol op schrijven!
In mijn vrije tijd speel ik graag spelletjes, wandel ik graag langs minibiebs en vind ik het lekker om in de keuken te kokerellen.
Daarom deel ik op mijn blog graag mijn liefde voor bordspellen, lekker eten, moederschap en bewust leven met je.
Naast bloggen op Cynspirerend help ik ook steeds vaker andere ondernemers en bloggers om hun online zichtbaarheid te vergroten.
Bijvoorbeeld door feedback te geven, schrijftrainingen te geven of SEO geoptimaliseerde teksten te schrijven voor opdrachtgevers. Zo leuk!
Veel leesplezier op mijn website!
Liefs, Cynthia
- 5x Écht leuke Nederlandse podcasts op Spotify - 21 maart 2023
- 7x Tips voor een Heerlijke Barbecue - 13 maart 2023
- Review: Partyspel Most Likely To – The Icebreaker Edition - 10 maart 2023
ik zou wel willen maar ik mag niet zonder tel de deur uit!! alles staat gekoppeld eraan zoals mijn medische dingen en als er wat gebeurd zien ze dat en weten ze mij zo te vinden
Herkenbaar. Ik kan me mateloos irriteren aan mensen die alleen maar op hun mobiel staren. Om chagrijnig van te worden.
Ik zie het regelmatig tijdens mijn wandelingen en fietstochtjes. Ook mensen die niet doorhebben dat hun hond aan het poepen is. Of zo tegen iemand opbotsen. Een smartphone is misschien makkelijk, maar ook echt niet handig als je écht contact met iemand wilt. Of met jezelf inderdaad.
Ik was laatst in de trein van Amsterdam naar Den Haag en had mijn mobiel in mijn tas gelaten. De zon scheen, het was een mooie dag, ik keek lekker naar buiten. Toen ik naar mijn medepassagiers keek viel het me op dat ik de enige was. Het was één en al scherm.
Het is echt te erg voor woorden hoe erg mensen met hun telefoon in de weer zijn als je buiten-onderweg-met de kinderen zijn
Poeh. I feel you. Ik moet je eerlijk bekennen dat ik ‘m altijd bij mij heb (ook als in ‘voor het geval dat’, zodat je bereikbaar bent of anderen kunt bereiken als er wat is). Maar het continu fotograferen van alles om mij heen heb ik al een tijdje geleden laten varen. Dat mocht namelijk echt wel wat minder. Zo gezegd zo gedaan. Behalve als ik events of iets dergelijks heb. Maar wat je schetst van de vader en zijn twee kinderen is echt te erg. Dat kan gewoon niet. Ik zou staan te trappelen om er wat van te zeggen. Maar als je niet uitkijkt, dan krijg je nog een sneer na… Ook wel echt iets van deze tijd trouwens.
Zo herkenbaar! Ik had er laatst een die had de baby met fles in draagzak, in de ene hand de hond en in de andere de telefoon. Hard pratend deed ze haar beklaag. Maar een baby geef je toch intiem 1 op 1 de fles? En met de hond heb je toch ook contact tijdens het uitlaten?
Het is een bekend probleem dat veel mensen gefixeerd zijn op hun smartphone en daardoor als het ware de belangrijke momenten missen. Best erg!
Hahahahahaha, “verderop zie ik een vrouw haar smartphone uitlaten. De hond mag ook mee.”. Ik moest hard lachen om deze zin. Zo waar! Ik zie tieners vaak hun mobiel uitlaten met de hond. Dat heb ik toen ik een hond had ook wel eens gedaan. Dan denk ik “je moest eens weten hoe graag je echt bij je hond had willen zijn als ‘ie er niet meer is”. En een keertje kan gebeuren, daar zeur ik niet over. Maar die kinderen doen het élke keer. En dan sleuren ze ook nog eens keihard aan de riem terwijl ze op dat schermpje blijven kijken. Echt bizar. Weet jij trouwens of hersenen beelden op tv ook voor ware ervaringen zien? Ik kan me dat niet voorstellen!
Hihi! Thanx! 🙂
Ja, je hersenen kun je prima voor de gek houden. Ongeacht welk soort beeldscherm je bekijkt. Alles is een ervaring en alles moet verwerkt worden in die bovenkamer van je. Bizar hè? Maar als je dat weet, ben je vaak wel bewuster van wat je wel kijkt en wat niet. Althans, ik wel… 🙂