Ik geef het eerlijk toe: mijn man en ik hebben een luxe leven. Toen mijn dochter drie maanden oud was, besloot ze al ’s nachts lekker door te slapen. Zalig! Maar vandaag is anders.
Mijn dochter hoest, gaapt en rilt. Ik sta meteen in de mamma-modus. Na een avondmaaltijd waar ze geen hap door haar keel krijgt, brengen we onze kleine uk naar bed.
Het blijft niet lang stil. In haar kamer aangekomen zie ik een rillend hoopje kind. Tranen over haar rode wangetjes. ‘Mamaaaa’, snikt ze.
‘Kom maar bij ons in bed’, zeg ik uiteindelijk. Ik til haar bibberende lijfje op en leg het tussen ons in. Ze komt direct strak tegen me aanliggen, slaakt een zuchtje en valt als een blok in slaap. Met mijn hoofd tegen haar bezwete haartjes dommel ik ook langzaam weg.
‘In bed met mijn zieke dochtertje tegen me aan denk ik opeens: mijn masker!’
Ineens schiet me te binnen: mijn cpap! Ik ben direct klaarwakker, mijn radars beginnen te draaien. Hoe krijg ik mijn masker op? Moet ik mijn dochter dan gewoon loslaten? Ze slaapt net. Of zal ik één nachtje zonder cpap doen?
Die laatste gedachte is al maanden niet meer bij me opgekomen, ik schrik er zelfs een beetje van. Nee, slapen zonder cpap is niet verstandig.
Voorzichtig duw ik mijn dochtertje wat van me af, draai me om en reik in het donker naar mijn masker. Ik zet ‘m op. Klik, klik en tik op de knop. Tijd om te slapen.
Na tien minuten ben ik nog steeds klaarwakker, nog nooit heb ik zo gespannen in bed gelegen. Wat als ik me omdraai en de slang zo in mijn dochters gezicht terechtkomt? Of als de luchtstroom uit mijn masker haar wakker maakt?
Stomme cpap. Ik wil gewoon mijn dochter vasthouden. Beschermen. En nu zit dit rotding ertussen. Het liefst gooi ik dat stomme masker van me af en neem ik mijn dochter snel weer in mijn armen. Maar ik doe het niet.
Wonder boven wonder val ik toch in slaap. Als ik weer wakker word, vertelt mijn wekker dat het twee uur later is.
Ik draai me om en zie mijn dochter in diepe slaap. Dicht tegen papa aan. Mijn man met zijn grote, beschermende armen om dat kleine lichaampje heen. Mijn hart zwelt van liefde voor die twee.
Wat heb ik toch een luxe leventje, bedenk ik me. En val met een glimlach in slaap.
Deze column verscheen eerder in Het Apneu Magazine (©: Cynspirerend).
Meer lezen?
- Lees mijn vorige column: “Knap Nodig”
- Bekijk hier het overzicht van al mijn columns.
Of lees hier al mijn artikelen over slaapapneu.
Blijf op de hoogte van nieuwe columns en artikelen!
Schrijf je in voor mijn nieuwsbrief en volg me op social media:
3 gedachten over “Column: “Eén nachtje zonder masker?””
Wat prachtig heb je jouw gevoelens beschreven over je dochter en jouw apneu apparaat
Mooi geschreven. En herkenbaar als mama met apneu. Ga zo door.
Ach wat mooi geschreven. Ik kreeg er tranen van in mijn ogen
Reacties zijn gesloten.