Eens in de zoveel tijd krijg ik de schrijfkriebels en wil ik even iets delen. Een gevoel, een beeld of een ervaring.
Deze momenten pluk ik uit mijn hersenen en vat ik met liefde samen in een persoonlijke column.
Zoek je specifieke columns?
Lees al mijn columns hier:
Mijn dochter en ik lopen hand in hand. We hebben net geluncht en het is tijd om terug naar school te gaan. Ze kletst vol plezier over alles wat ze ziet en over wat ze vanochtend heeft meegemaakt op school. Dan ineens stelt ze de vraag…
De afgelopen twee maanden is het stil geweest op mijn blog en Instagram pagina om mijn hoofd rust te gunnen en voldoende me-time te nemen. De afgelopen periode heb ik veel over mezelf geleerd. Nu mijn schrijfkriebels weer beginnen te komen, is het tijd om mijn blog weer op te starten. Om te beginnen met een terugblik en een uitleg over overspannen zijn.
Het Corona virus is uitgebroken: Wereldwijd en dus ook in Nederland. Ik word zo moe van al die verhalen, beelden en nieuwsberichten over het virus. Mijn kop zit vol Corona. In een poging mijn hoofd wat meer rust te geven, ben ik gaan schrijven. Want wat ik vind van alles rondom het virus is -net als alle meningen in dit land – niet eenduidig.
Mijn vader is overleden. De beelden van de laatste dag bij pap schieten steeds door mijn hoofd. Dus ik probeer het te verwoorden in een blog.
“Vrouwen die klagen over misselijkheid tijdens hun zwangerschap zijn mietjes.” zegt ze opeens. Ik wil haar een klap geven.
Ik sta op een feestje. Een man praat. Dat weet ik. Hij beweegt zijn lippen. Maar de woorden die uit zijn mond komen zeggen me niets. Hij praat Auto.