Onze dochter is een half jaar oud. Een half jaar. Zes maanden. Alweer haar halve verjaardag. Jee, wat vliegt de tijd. Ze is zo veranderd in deze afgelopen maanden. Na de geboorte was ze zo’n lief, klein, hulpeloos poppetje. Het liefst wilde je haar steeds knuffelen en kusjes geven.
Smulpaapje
Ondertussen is onze dochter uitgegroeid tot een lieve, mooie, eigenwijze madam. Eentje die lacht, huilt, omrolt, sabbelt, babbelt en flink poept. Geen kip kerrie meer, maar echte grote mensen poep. Vast, bruin en stinkend. Maar ja, ze eet ook meer grote mensen voeding. Groente, fruit en sinds kort stukjes brood. Het is echt een smulpaapje. Als ze het te weinig vindt, laat ze dat duidelijk weten. Dan verandert mevrouw in een echte mopperkont met een klein woedeaanvalletje erbij. Maar als ze merkt dat het niks oplevert, verandert ze weer in een blij ei.
Wat dat betreft hebben we ook wel echt mazzel met onze ukkie. Ze is vrij makkelijk. Na vier maanden kreeg ze de papfles en sliep ze de nachten lekker door. Konden mama en papa ook weer lekker doorslapen. Om 22:00 maken we haar wakker voor een nachtflesje en daarna begroet ze ons ca 8:00 met een vrolijke glimlach, wanneer we haar kamer inlopen. We weten dat we het erg getroffen hebben daarmee.
Communiceren
Over het algemeen is ons ukkie ook erg duidelijk. Althans, dat vind ik. Aan haar huiltjes herkennen we vaak wat het probleem is, zodat we haar gericht kunnen helpen. En hoe ouder ze wordt, hoe meer ze ons kan laten weten. Door te reiken, de brabbelen, te kijken en weg te draaien van iets. Ik vind het zo mooi om te zien hoe ze al communiceert zonder woorden. We proberen haar zo goed mogelijk ’te verstaan’ en leggen ook nu al veel aan haar uit. Ik babbel me suf tegen haar. Over wat we gaan doen, hoe ik me voel of waarom iets niet mag bijvoorbeeld. Zij communiceert zonder woorden met ons en wij begrijpen haar vaak. Waarom zou dit andersom niet zo zijn? Waarom zou zij ons niet begrijpen uit de expressies op onze gezichten, de emoties die ze aanvoelt, de toon van onze stem en de houding van ons lichaam? Ik geloof daarin en ik geloof dat onze kleine madam mede daardoor zo’n blij ei is.
Niet zien zitten
Tuurlijk heb ik ook wel eens momenten gehad dat ik het even niet zag zitten. Wanneer ze een dag huilde, omdat haar eerste tandjes doorkwamen. Dan kan ik wel begrijpen waarom ze huilt, maar na een uur ben ik er ook even klaar mee. Dan is het fijn als mijn man thuiskomt en ik haar even bij hem kan ‘droppen’. Of zo moe zijn van de verstoorde nachten, omdat ons ukkie ’s elke nacht nog een fles kreeg. Of mijn lijf die nog niet meewerkte na de pittige zwangerschap en bevalling. Dat mijn hoofd al veel meer wilde dan mijn lijf aankon. Of de eerste weken na de bevalling weer opnieuw moeten leren plassen, poepen, zitten op die hechtingen. Au!
Dankbaar
Maar tegenwoordig overheerst voornamelijk dankbaarheid. We hebben ons er toch maar goed doorheen geslagen. Ik ben zo dankbaar dat de zwangerschap en bevalling achter de rug zijn. Ja, ik ben met vlagen nog ont-zet-tend moe. Maar ik kan alweer zoveel meer. Ik kan weer alles eten en binnenhouden. Auto rijden. Erop uit. Vrienden bezoeken. Familie bezoeken. Werken. Barbecueën met lekker weer. En bovendien: Zorgen voor mijn dochtertje. Zien hoe ze groeit, leert, ontdekt en ontwikkelt. Het is zo’n prachtig klein mensje. Ik houd zielsveel van haar. En ik hoop dat ik mijn leven lang mag genieten van ons kleine wondertje samen met mijn lieve man.
En nu is het alweer zes maanden geleden dat ze ter wereld kwam. En wat is ze al groot. En wat is ze al wijs. Vandaag vieren we haar ‘halve verjaardag’. Wat vliegt de tijd…
Wil je meer lezen over opvoeden en moederschap?
Schrijf je dan in voor mijn maandelijkse nieuwsbrief of volg me op Pinterest, Facebook en Instagram.
Deze blog bevat geen samenwerking met een bedrijf, maar komt volledig voort uit mijn eigen enthousiasme. In deze blog staan wel affliate links.
