Ik sta in de supermarkt en weet zeker dat ik nog iets mee moet nemen. Iets wat niet op mijn lijstje staat. Iets waar ik in de auto nog even aan dacht. Het was wel belangrijk. Denk ik. Ik voel frustratie opkomen. Verdorie! Waarom weet ik dit nou niet meer? “Oke rustig, Cynthia,” spreek ik mezelf toe. “Probeer het te herinneren.” Maar de weg naar het juiste antwoord -de juiste herinnering- lijkt ver weg. Mijn hoofd voelt als een stelletje watten. In de verte lijkt dat juiste boodschapje om mijn aandacht te vragen, maar ik kom er door mijn wattenkop niet bij. Nou ja, dan maar verder met waar ik gebleven was: De boodschappen. Ik ga netjes mijn lijstje af en ben op weg naar de luiers.
Ik weet het weer!
Oh ja! Bananen! Ineens schiet de herinnering bij me binnen. In de fruitschaal lag maar één banaantje. En wij eten alle drie graag banaantjes, dus die hebben we echt nodig. Ik keer de kar om en ren naar het begin van de winkel. Meteen maar halen, voordat ik het weer vergeet. Als ik de bananen gepakt, gewogen en in mijn karretje heb gelegd, ga ik verder met mijn lijstje. De zoete aardappels zijn ook in de aanbieding, zie ik nu. Dat is ook wel lekker. Kan ik vast nog wel wat mee. En anders maak ik er een groentehapje van voor de kleine madam. Zoete aardappels in mijn karretje. En hop, weer verder met mijn lijstje. Naar de vriesafdeling.
Ik werk mijn lijstje af, betaal netjes en loop langs de bloemen. Zal ik? Nee, we hebben nog pioenrozen staan. Die redden het nog wel even. Ik loop naar de auto en laadt de boodschappen in de auto. Karretje terug. En weer terug lopen naar de auto. Ik moet straks nog wel even de was ophangen, bedenk ik me. Oh, en Sterre’s babyhapje even ontdooien. Mijn moeder is bij ons thuis en die let even op de kleine madam. Kan ik rustig boodschappen doen. Dat is wel fijn. Ik stap de auto in en rijdt rustig zingend naar huis.
Shit! De was!
Thuis aangekomen ligt mijn kleine madam in de box. Haar oma kletst tegen haar en ze lacht een tevreden lach. Dat is fijn. Ik sjouw de boodschappen naar het aanrecht en begin uit te pakken. Ik open de vriezer en stop er de patat en diepvriesgroente in. Oh ja, groentehapje uithalen. Ik pak een zakje met groentehapjes uit de vriezer en leg het op het aanrecht. Even een bakje pakken om het in te doen. Ik hoor gelach uit de woonkamer en kijk even hoe mijn moeder met mijn dochter knuffelt. Shit! De was. Als die te lang in de wasmachine blijft, gaat het kreukelen. Ik snel de trap op en hang de was op. Ik heb een vaste volgorde. Eerst de shirts, dan de broeken, dan de topjes, dan ondergoed, de sokken en als laatste mijn bh. Ik weet ook niet waarom, maar het werkt voor mij. Dat is ook weer gedaan, denk ik tevreden.
Wanneer ik naar beneden loop, zie ik mijn sokken nog naast mijn bed liggen. Ik stop ze in de wasmand. Ik leg meteen ook even kleertjes voor de kleine madam klaar voor morgen. Oh, en laat ik alvast wat extra luiers in de luiertas stoppen voor morgen. Daar zat nog maar één luier in, geloof ik.
Nog iets vergeten!
Ineens sta ik stil. Shit! De luiers! Ik ben helemaal vergeten luiers te kopen. Verdorie! Door die stomme bananen, ben ik de luiers helemaal vergeten. Ik bekijk onze voorraad. We hebben nog wel even genoeg en de aanbieding duurt tot zondag, stel ik mezelf gerust. En ik zucht. Met een paar luiers in mijn hand loop ik naar beneden. Ik zie de boodschappen half uitgepakt staan op het aanrecht, terwijl een zakje babyhapjes half aan het ontdooien is. “Wat is er?” vraagt mijn moeder, die me even moedeloos ziet kijken naar de keuken. “Niks, mam,” zeg ik, “Ik heb weer last van mijn mama hersenen.” Ik herpak mezelf en ga weer verder.
Bovenstaande stukje tekst is maar pak en beet een uurtje uit het leven van mij en mijn mama hersenen. Ik was altijd al wel een klein beetje chaotisch, maar ik kreeg overzicht met to-do lijstjes en een agenda. Maar sinds ik mama ben, voelen mijn hersenen aan als een grote berg met watten.
Hersenen zijn als wegen
Een docent van mijn studie (ik heb vier jaar voor polyenergetisch therapeute gestudeerd red.) legde destijds uit dat je jouw hersenen kan zien als een gebied met allerlei wegen. Hoe vaker je een deel van je hersenen gebruikt, hoe vaker je de weg ernaartoe gebruikt en dus: hoe beter de weg onderhouden wordt. Dat geldt ook voor de normale wegen waar je met een auto op rijdt. De wegen die vaak gebruikt worden, zijn in de loop der jaren verharde snelwegen geworden. Maar een doodlopend weggetje naar een afgelegen boerderij waar amper nog iemand komt, kan gewoon een zandweggetje blijven. Nietwaar? Hoe vaker de weg gebruikt wordt, hoe beter de wegen moeten zijn om geen onnodig oponthoud te creëren.
Zo werkt dat ook met je hersenen. De parate kennis die elke dag wordt gebruikt, bega je alsof je op de snelweg zit. Je hebt amper bedenktijd nodig om er te komen. Vaak heb je amper door dat je jouw hersenen gebruikt, wanneer iemand je vraagt wat je aan het drinken bent, hoe je man heet of hoe oud je dochter is bijvoorbeeld. Kennis waar minder beroep op wordt gedaan is meer een provinciale weg of soms zelfs dat zandweggetje. Die weg is minder gebruikt en wordt daardoor minder onderhouden. En dus moet je wat rustiger rijden om er te komen. De kennis zit er, maar het gaat alleen niet zo hard als je normaal gewend bent of zou willen.
Mijn mama hersenen voelt alsof je met vlagen ineens rijdt door heftige mistbanken. Je komt er wel, in de verte zie je wel de bestemming, maar het gaat zo traaaaag. Je kan maar dertig kilometer per uur, terwijl je net van de snelweg af komt. Dat gevoel. Je wilt wel sneller, maar het kan even niet. Zo werken mijn mama brains nou ook.
Hormonen en slaaptekort
Wetenschap wijst naar het hormoon progesteron. Tijdens je zwangerschap neemt dit hormoon aanzienlijk toe, waardoor je hersenen aangetast kunnen worden. Bijvoorbeeld je amygdala: het deel van je hersenen wat voor angst, opslaan van herinneringen en ophalen van herinneringen zorgt. Al met al is dit hormoon tot ongeveer een jaar na de bevalling flink verhoogd in je lijf. Daarnaast helpt slaaptekort (in de eerste maanden) natuurlijk ook niet mee voor een fris en fruitige hersencapaciteit.
Mijn theorie: De ‘mama-antenne’
Mijn eigen theorie is dat naast bovenstaande oorzaken, mijn hersenen zich ook aan het aanpassen zijn aan het mama zijn. Er is namelijk ‘ineens’ een ukkie die mijn hoogste prioriteit heeft. Er staat altijd een ‘mama-antenne’ uit voor mijn kleine madam. Hoor ik haar huilen? Is het tijd voor een flesje? Voor een schone luier? Voor een hapje? Een slaapje? Is ze wakker? Hoe voelt ze zich? Soms heb ik de onbedwingbare behoefte om haar te knuffelen en lekker te kroelen. Of mis ik haar ineens intens. Door die zogenaamde mama-antenne heb ik eigenlijk altijd een dubbele focus als de kleine madam in de buurt is. En soms ook als ze er niet is.
Ik denk dat de mama-antenne geen kwaad kan. Zelfs goed is. Maar het is wel enorm wennen. Waar ik voorheen vooral rekening hield met mezelf. En bezig was met wat ik wilde. (Ja, ook wel met mijn man en andere lieve personen. Maar die zijn volwassen. Kunnen praten en ook zelf dingen regelen. Zoals drinken, eten en poepen. 😉 ) Nu doe ik dat nu voor twee personen. Mezelf en mijn kleine ukkie. En ik denk dat die dubbele focus best even wennen is. Bewust en onbewust. Het is een hele nieuwe manier van denken, ervaren, voelen, plannen en prioriteiten stellen. En ik denk dat het dan helemaal niet vreemd is dat dat een dikke mist op de weg veroorzaakt.
Nieuwe wegen bouwen
Misschien is het zelfs wel even zo dat de ‘normale’ wegen in mijn hersencentrum tijdelijk wat minder onderhouden worden, omdat alle wegenbouwers een nieuwe wijk met nieuwe wegen aan het bouwen zijn: De mama-wijk. Met nieuwe mogelijkheden, gevoeligheden en kennis. Ja, daar zijn de andere, bestaande wijken eventjes de dupe van. Maar ook dat project gaat over. En als de mama-wijk is voltooid in mijn bovenkamer, kunnen de wegenbouwers weer verder met hun reguliere werk: Onderhoud van alle wijken.
Accepteren
Voorlopig ga ik maar mijn best doen om te accepteren dat ik mama hersenen heb. Ik hoef niet alles te onthouden. Ik schrijf lijstjes, heb appjes op mijn mobiel met to-do-lijstjes (als ik mijn mobiel kan vinden tenminste! Want die raak ik af en toe ook ineens kwijt! Had ik vroeger nooit!), vul de agenda meteen na het maken van een afspraak, vraag om hulp en probeer los te laten dat ik alles moet kunnen onthouden. En als ik weer eens wat vergeet, moet ik maar denken: “Wegens werkzaamheden aan mijn mooie, nieuwe mama-wijk kan er vertraging zijn op de lijn. Een moment geduld alstublieft!”
Wil je meer lezen over opvoeden en moederschap?
Schrijf je dan in voor mijn maandelijkse nieuwsbrief of volg me op Pinterest, Facebook en Instagram.
Deze blog bevat geen samenwerking met een bedrijf, maar komt volledig voort uit mijn eigen verhaal. In deze blog staan wel affliate links.
In mijn vrije tijd speel ik graag spelletjes, wandel ik langs minibiebs en kokkerel ik lekker in mijn keuken.
Op mijn blog komen al mijn liefdes samen: Cynspirerend staat boordevol lekker leesvoer over bordspellen, voeding, moederschap en bewust leven.
Ook help ik organisaties en bedrijven om hun website te verbeteren en zo hun online zichtbaarheid te vergroten.
Veel leesplezier op mijn website!
Liefs, Cynthia
- Yes! Mijn nieuwe Structuurjunkie planner 2024-2025 is binnen! - 19 april 2024
- Mijn oude dag: wat is mijn ideaalbeeld? - 11 april 2024
- Recept: Heerlijke chocolade mug cake met banaan - 5 april 2024