“Vanavond ga ik lekker aan mijn website werken”
Ik weet nog dat ik dat dacht.
“Even niks moeten, geen huishouden, gewoon lekker tijd besteden aan mijn nieuwe site.”
Manlief wilde lekker een voetbalwedstrijd kijken en de kleine madam zat zo blij bij hem op schoot.
Ze lachte naar papa, naar mij en keek tevreden mee naar de beelden op de televisie.
Die tevreden glimlach van mij dochter
Toen hadden er misschien alarmbellen moeten gaan rinkelen bij ons. Maar dat gebeurde niet.
Ik keek naïef en net zo vrolijk naar het scherm van mijn laptop. Ik zat midden in een tekst.
En toen ineens: Een rood hoofdje… een gestrekt been… en daarna weer die tevreden, bijna opgeluchte lach.
Mijn man keek me aan.
“Het is warm geworden onder mijn hand.”
Ik lachte. “Jij bent aan de beurt hoor. Ik heb er gisteren al twee gehad.”
Hoofdschuddend liep hij naar boven met een nog steeds vrolijk kijkende kleine meid.
Ik glimlachte en mijn aandacht ging weer naar mijn laptop.
“Schat, ik heb je hulp nodig ” hoorde ik ineens via de babyfoon
Ik zat midden in een zinsopbouw en riep bijna gedachteloos naar boven. “Ja, ja, ik kom er zo aan.”
En typte nog even mijn zin af.
“Nee, schat. Nu!” riep de babyfoon. Zuchtend rukte ik me van mijn laptop los.
Iets in me was er al bang voor, maar ik schoof het idee weg. Nee, dat zal toch niet.
Boven stond mijn man in de slaapkamer van onze dochter. Met een kleine madam die vrolijk op de commode lag.
Mijn man keek minder blij
Hij hield de beentjes van de kleine madam omhoog en wees naar de vensterbank.
Daar lag het roze broekje van onze dochter. Met… hè bah toch… een grote klodder gele poep.
Mijn dochters poep lijkt altijd een beetje op kip kerrie, bedacht ik me nog. Ik weet niet waarom.
De kip kerrie klodder rook helaas niet naar kip kerrie. Een flinke walm kwam me tegemoet.
“Ze wil steeds met haar beentjes door de poep,” zegt mijn man, terwijl hij de maaiende beentjes van de kleine omhoog houdt.
“Alles zit eronder.”
Ik zag dat ook het rompertje en het aankleedkussen onder de kip kerrie zat.
“Hè bah,” denk ik. “Het is weer zo ver. Poepwas.”
Toevallig komt poepwas altijd als ik net een was voor de kleine meid heb gedraaid, gevouwen en opgeruimd. Vanochtend nog.
En eigenlijk hoefde ik nu net een paar dagen geen was voor de kleine madam te draaien.
Alsof ze het wist. En dacht: Mama heeft die wasmachine te lang niet gezien. Ik ga eens flink mijn best doen.
Sinds de kleine er is, is er altijd wel een was te draaien.
Beddenwas, onze kledingwas, handdoekenwas en allemaal wasjes voor de kleine.
En als ik dan eindelijk eens een dag heb waarin ik denk: “Vandaag even niet.”
Dan is het weer zo ver. Poepwas.
Ik zucht, kreun en pak de kip kerrie kleertjes op samen met het kleine beetje was in haar wasmandje.
“Zullen we haar dan gelijk ook maar douchen?” vraag ik mijn man.
Hij glimlacht terwijl hij de billetjes van de kleine schoonveegt.
“Ik ga wel met haar douchen, dan kun jij het wasje draaien.”
Wat nou werken aan mijn website? Wat nou voetbal kijken?
De kleine madam gooit weer mooi onze avondplannen om: Mijn man is onderweg naar de douche en ik loop met haar walmende kip kerrie kleertjes naar de zolder toe.
En de kleine madam? Die gooit me nog net een tevreden glimlachje toe
Wil je meer lezen over opvoeden en moederschap?
Schrijf je dan in voor mijn maandelijkse nieuwsbrief of volg me op Pinterest, Facebook en Instagram.
Deze blog bevat geen samenwerking met een bedrijf, maar komt volledig voort uit mijn eigen inspiratie. In deze blog staan wel affliate links.
1 gedachte over “Oh nee, het is weer zo ver: Poepwas”
Hahaha, heel herkenbaar. Dat schrijf je leuk
Reacties zijn gesloten.