Mijn zwangerschap ging niet bepaald vlekkeloos. Sterker nog, helemaal niet vlekkeloos. Ik voelde me negen maanden misselijk, eenzaam en intens moe. In dit persoonlijke blog vertel ik je eerlijk hoe het herstel van mijn HG zwangerschap is verlopen. Zowel fysiek als mentaal. Als steun in de rug voor vrouwen die hetzelfde mee maken én voor meer bewustwording rondom deze loodzware zwangerschap. Want ja, dat is nodig.
Help me en deel dit blog voor meer bewustwording rondom HG:
Hoe was mijn zwangerschap met hyperemesis gravidarum?
Negen maanden lang ben ik intens misselijk geweest. Ik kon niet eten, kotste alles er om te haverklap uit en was intens moe.
Ook ben ik opgenomen geweest in het ziekenhuis met uitdrogingsverschijnselen.
Na een paar dagen in het ziekenhuis ging ik naar huis met de diagnose hyperemesis gravidarum (of in het kort: HG), medicijnen en voedingsadviezen.
Het grootste deel van mijn zwangerschap bracht ik door in een stoel die ik precies zó kon afstellen dat ik me niet zo extreem misselijk voelde.
Ook had ik timers op mijn smartphone staan die me vertelden wanneer ik mijn zetpillen moest innemen, water moest drinken en een beetje moest eten.
Ik ga niet liegen. Het was zwaar. En ik telde (letterlijk) de dagen af tot ik zou bevallen.
Na de bevalling: ein-de-lijk geen misselijkheid meer
Alhoewel ik vanaf week 37 al stiekem hoopte dat mijn dochter geboren zou worden, is ze uiteindelijk 1 dag voor de uitgerekende dag geboren.
Omdat ik tijdens mijn zwangerschap mijn conditie kwijt was geraakt, was ik bek af. Ik viel zelfs bijna weg kort na mijn bevalling.
Voor mijn man en het medisch personeel was dat behoorlijk schrikken. Er gingen allemaal toeters en bellen af. Dat weet ik nog. Verder kan ik me er niet veel van herinneren.
Wat overheerste? Ik was vooral blij dat ik niet meer misselijk was. Ein-de-lijk. En ik had zo’n zin in een broodje kroket. Maar voordat die bezorgd was, was ik al in dromenland.
Fysiek herstellen: de eerste dagen vielen tegen
Wat ik erg onderschat had, was het fysieke herstel. Omdat ik me tijdens mijn zwangerschap zo vastgepind had op de bevalling.
Als die maar was geweest, dan was dit over. Dan stond mijn leven niet meer op de pauzestand. Dan kon ik eindelijk weer mee doen aan het leven.
Wat had ik dat mis: zeker de eerste dagen was ik gefrustreerd.
Ik kon niet zorgen voor mijn dochter, was nog steeds intens moe en de trap aflopen was al enorm zwaar.
Maar beetje bij beetje ging het steeds beter. Ik kon steeds iets meer, ook al ging het niet zo snel als ik zou willen.
Eén jaar herstellen van een HG zwangerschap is niet realistisch
Na een paar maanden las ik op de website van Stichting ZEGH dat het herstellen van een gemiddelde zwangerschap weliswaar 1 jaar duurt, maar dat voor het herstellen van een HG zwangerschap 3 jaar werd gerekend.
Ik heb gehuild toen ik dat las.
Enerzijds van opluchting. Het was normaal dat ik zo traag herstelde.
Anderzijds van frustratie. Ik baalde ervan dat ik zo traag herstelde.
Maar het hielp me wel om me dat te beseffen, zodat ik mijn verwachtingen bij kon stellen en milder kon zijn voor mezelf.
Mentaal herstellen: de klap kwam later
Omdat de focus de eerste periode op mijn fysieke herstel lag en op de zorg voor onze lieve baby was ik minder bezig met het mentale stuk.
Er waren echt wel mentale gevolgen van mijn zwangerschap, maar ik had de energie en de tijd niet om er iets mee te doen.
Ik ervaarde onder andere:
Paniekaanvallen om opnieuw zwanger te worden
Het idee dat ik nog een keer zwanger zou worden, was al voldoende om in huilen uit te barsten.
Was ik één dag te laat ongesteld geworden? Hadden mijn man en ik seks gehad? Of moest ik door een griepje overgeven?
Dan was er altijd een iets in mij dat direct in paniek was: ik was toch niet zwanger?!
Zwangere vrouwen ontlopen
Wat ik ook vervelend van mezelf vond, was dat ik moeite had met zwangere vrouwen.
Ik ben nature vrij open, empathisch en sociaal. Maar dat viel weg als een vrouw zwanger was.
Dan kwamen de flashbacks van mijn eigen zwangerschap terug, voelde ik de onmacht opnieuw en was ik jaloers op hun (in mijn ogen) vlekkeloze zwangerschap.
En dus liep ik – als het even kon – met een grote boog om elke zwangere vrouw heen.
Schaamte voor mijn emoties
Het lastige aan hyperemesis gravidarum is dat het een zwangerschapsziekte is.
En het algemene beeld van andere mensen – en ook van mezelf – is: zwanger zijn is leuk!
Ik verwachtte dit:
En ik kreeg dit:
Ik was teleurgesteld, verdrietig en boos over mijn zwangerschap. Dat durfde ik maar in een klein kringetje te uiten. Tegen de mensen die dichtbij me stonden en de tijd namen om te luisteren.
Andere mensen die met adviezen kwamen (“Je moet gewoon wat meer ondernemen. En gember eten. Dan is die misselijkheid zo over.”) of me probeerden op te beuren (“Nog maar 5 maanden. Kop op!”) hielpen niet mee.
Aan mensen die iemand kennen die een HG zwangerschap doormaakt, zou ik dan ook willen zeggen: oordeel niet, geef geen advies, maar luister. Dat is al genoeg.
Boos op mijn lichaam
Vorig jaar volgde ik een yogales met als thema dankbaar zijn voor je lichaam. En ja, ook voor je baarmoeder.
Ik wilde wel. Maar ik kon het niet. Dit lijf had me in de steek gelaten. Negen maanden lang.
De intense boosheid overviel me, ik rende de ruimte uit en heb op het toilet keihard gehuild. Jarenlange frustratie kwam er uit.
Toen wist ik: hier moet wat aan doen. Nu. Dit was ruim 5 jaar na de bevalling.
In therapie om de zwangerschap allemaal te verwerken
Eerst heb ik hele fijne gesprekken gehad met de praktijkondersteuner van de huisarts.
Ze leerde me om te accepteren dat ik een traumatische zwangerschap heb gehad en dat ik me niet hoefde te schamen voor mijn boosheid en verdriet.
Ze moedigde me aan om vorm te geven aan mijn herinneringen. De tekeningen die je bij dit blog ziet, heb ik gemaakt naar aanleiding van onze gesprekken.
Ik werd rustiger, maar het was niet genoeg. De paniekaanvallen werden nog steeds getriggerd.
EMDR sessies bij psycholoog
De praktijkondersteuner verwees me door naar psychologe Marion Stronks. Zij is o.a. gespecialiseerd in psychische klachten rondom zwangerschap.
Met haar ben ik mijn herinneringen opnieuw gaan beleven, heb ik ze toegelaten en verwerkt met behulp van EMDR.
Ook heb ik letterlijk geoefend om met zwangere vrouwen te leren praten. Inclusief vragen die ik kon stellen. Het klinkt misschien knullig, maar het heeft me erg geholpen.
Hoe ik nu naar mijn HG zwangerschap kijk
De therapie is inmiddels afgerond en ik ben nu 3 maanden verder.
Nee, ik ren nog steeds niet vol enthousiasme naar vrouwen die zwanger zijn, maar ontloop ze ook niet meer.
Ik weet wat ik kan vragen, krijg geen flashbacks meer en raak niet in paniek. Dat is al winst.
Je zou kunnen zeggen dat ik op dat vlak weer mezelf begin te worden.
Fijne gevolgen van mijn zwangerschap
Ook zie ik dat deze zwangerschap me – ondanks of misschien juist door de heftigheid – ook goede dingen heeft gebracht.
Allereerst natuurlijk mijn dochter, die ik voor geen goud zou willen missen. Ik hou van ontzettend veel van haar en geniet elke dag van haar.
Ook de band met mijn man is sterker geworden. Hij was er de hele zwangerschap voor me. Door dik en dun.
Naast de wc pot. Aan het ziekenhuisbed. Bij de bevalling. En om te zorgen voor onze dochter toen ik het nog niet kon.
Net als mijn moeder en mijn schoonouders. Ik ben zo dankbaar voor hun steun, hulp en liefde.
Wat een sterk lichaam
Inmiddels is mijn kijk op mijn lichaam ook veranderd. Waar ik dat ‘stomme lijf’ eerst nog zwak vond, vind ik het nu enorm sterk.
Het heeft 9 maanden lang onze dochter gemaakt en mij overeind gehouden ondanks de HG zwangerschap (en een sluimerende slaapapneu die we pas 2 jaar later ontdekten).
Je hebt een krachtig lichaam nodig om ondanks alle tegenwind overeind te blijven staan. En dat heb ik.
Zonder deze HG zwangerschap geen blog
Als laatste heeft mijn pittige HG zwangerschap me dit blog opgeleverd.
Want doordat ik fysiek uitgeput was en me eenzaam voelde, ben ik online gaan schrijven.
Eerst op Facebook en later hier. Op mijn eigen blog. En dit blog is inmiddels uitgegroeid tot mijn werk.
Dus ja, mijn zwangerschap was intens eenzaam, pittig en zelfs slopend. Maar ik ben er weer bovenop.
En daarom schrijf ik dit stuk. Op mijn blog.
Voor vrouwen die een HG zwangerschap hebben (gehad) en een steuntje in de rug nodig hebben.
Het komt goed. Echt.
Zoek hulp als je dat nodig hebt.
En vooral: gun jezelf de tijd om te herstellen.
Meer lezen over zwangerschap en baby’s?
- Hyperemesis gravidarum: Een zwangerschap lang ziek
- “Vrouwen die klagen over misselijkheid zijn mietjes”
- 6 tips bij het kopen van een écht leuk kraamcadeau
Of lees al mijn blogs over baby’s
Op de hoogte blijven van gloednieuwe blogs op mijn website?
Schrijf je dan in voor mijn maandelijkse nieuwsbrief en volg me op social media:
Deze blog over herstellen van HG zwangerschap bevat geen samenwerking. In deze blog staan wel affiliate links.
In mijn vrije tijd speel ik graag spelletjes, wandel ik langs minibiebs en kokkerel ik lekker in mijn keuken.
Op mijn blog komen al mijn liefdes samen: Cynspirerend staat boordevol lekker leesvoer over bordspellen, voeding, moederschap en bewust leven.
Ook help ik organisaties en bedrijven om hun website te verbeteren en zo hun online zichtbaarheid te vergroten.
Veel leesplezier op mijn website!
Liefs, Cynthia
- Yes! Mijn nieuwe Structuurjunkie planner 2024-2025 is binnen! - 19 april 2024
- Mijn oude dag: wat is mijn ideaalbeeld? - 11 april 2024
- Recept: Heerlijke chocolade mug cake met banaan - 5 april 2024
Erg herkenbaar. Ik heb ook 2 HG zwangerschappen achter de rug. Mentaal en fysiek ben ik 2x kapot geweest. En weer gelijmd en hersteld. Maar het kost tijd, geduld en begrip. En veel mensen om me heen hadden geen enkel idee hoe ik me voelde. Tijdens de zwangerschap en erna. Dat doet zo’n pijn. Heel eenzaam. Jouw verhaal sterkt me. Dankjewel!
wat krachtig dat je dit deelt. En zo herkenbaar. Ik heb het met tranen in mijn ogen gelezen. Dankjewel!
Lieve Cynthia, ik wist dat het heftig was maar dat het nog zoveel impact heeft gehad jaren lang…..
Trots op jou, goed dat je hulp hebt gezocht en gevonden.
Kanjer ben je.
Alda.