Mobiele junkies: Smartphone verslaving

Zojuist zag ik er weer één. Slingerend op een fiets. Niet meer te bereiken.

Smartphone verslaving: Je ziet het overal

Het barst ervan in mijn woonplaats. Maar ik denk ook wel in heel Nederland en verder nog dan dat: Mobiele junkies. 

Mensen met een smartphone verslaving.

Ze zijn overal. Thuis op de bank. In restaurants. In de trein. Bij het consultatiebureau. Op het werk. In het winkelcentrum. Een rondje lopend. Fietsend. Zelfs auto rijdend.

Advertentie
Bol AlgemeenBol Algemeen

Onder invloed in de auto rijden

In een auto herken je ze overigens gemakkelijk. Ze remmen vaak net wat later dan normaal. Soms gaan ze langzaam naar links of naar rechts met de auto en sturen ze ineens bij.

Ze zijn er niet bij met hun hoofd. Ze rijden onder invloed. Schatten situaties niet goed of te laat in.

Ze zijn gewoon verslaafd.

En ik vind het al erg zat dat ze hun eigen leven daarmee op het spel zetten. Maar ook die van mij, mijn dochter op de achterbank en alle verkeersdeelnemers om hen heen.

Ze zien het waarschijnlijk zelf niet zo. Maar ja, hoeveel ziet een junkie nou echt?

Ik doe het ook wel eens

Helaas herken ik mezelf er ook wel eens in. Ik heb het met vlagen.

Als ik me niet zo lekker voel is de smartphone voor mij een opvulmiddel. Even weglopen van de realiteit.

Of ik hoor een ‘ping’ op mijn mobiel. Hé, een melding!

En voordat ik het weet grijp ik er toch weer naar. En dan vliegen de minuten ineens voorbij. Ik ben echt even van de wereld.

Ik doe het nooit lopend, fietsend of in de auto. En bij voorkeur niet in gezelschap.

Maar wel eens op de bank hangend. Met mijn man en dochter in de buurt. Dat wel. En dan hoor ik maar half wat er gebeurd. En mijn aandacht is niet meer bij hen.

Niet bij mijn lieve, leuke man. En niet bij mijn ondernemende, schat van een dochter. 

Mijn aandacht is bij anderen

Bij foto’s die anderen delen van hun kinderen, tuinen, maaltijden en vakanties.

Maar ook bij filmpjes van niezende panda’s, in een taxi zingende sterren en schrikkende katten.

Bij aanbiedingen van winkels waar ik anders niet eens terecht zou zijn gekomen.

Bij nutteloze weetjes en feitjes.

Bij spelletjes die ik steeds bijna laat verlopen, totdat ik een melding krijg. 

Het is veel informatie, maar toch ook niet. Het is ook leeg. Persoonlijk, maar ook onpersoonlijk.

Weg van de schoonheid van gewoonheid

Als ik naar zo’n schermpje kijk, ben ik eigenlijk weg.

Weg uit de situatie waar ik me daadwerkelijk bevind. Weg van het gezelschap. Weg van mijn omgeving. Van de natuur. Van het genieten van de kleine dingen. Van mooie wolken die over drijven. Van een vogeltje op een tak. Van de zon die door de wolken schijnt. De geur van verse koffie. Een glimlach van mijn dochter. Het waaien van de wind door mijn haar. Een goed gesprek met mijn man. Genieten van de sterren. Een glimlach van een vreemde. De smaak van mijn eten. De liefde om me heen.

Je weet wel: De schoonheid van gewoonheid.

Alles wat je normaal vindt, heeft zoveel schoonheid in zich. 

Maar door me te verstoppen in een scherm, mis ik veel. Veel meer dan alles wat op social media, websites en apps op mijn mobiel te vinden is.

Wat ik mijn dochter wil leren

Ik wil mijn dochter niet op laten groeien met het idee dat staren naar een mobieltje sociaal, noodzakelijk of een zoethoudertje is voor als ze vervelend is.

Het is iets waar ze later echt wel mee mag spelen en naar mag kijken. Maar met mate.

Het is een luxe artikel, geen noodzakelijk goed.

Mijn ouders, mijn opa’s en oma’s en alle anderen daarvoor konden prima leven zonder een mobieltje. Geen van mijn voorvaderen zijn overleden aan een gebrek aan social media.

En dat mobieltje is eigenlijk een computer. Maar dan handzaam en overal mee naartoe te nemen. Het is leuk, soms heel handig, maar vooral een luxe artikel.

Ik gebruik het amper nog om te bellen.

Meer offline zijn

Het klinkt misschien raar voor iemand met haar eigen blog. Maar ik hoef niet altijd online te zijn. Bereikbaar. Zichtbaar. En op de hoogte.

Wat belangrijk is, bereikt me toch wel.

Ik ga de aankomende tijd eens kijken hoe ik minder bereikbaar kan zijn. Minder met mijn mobiel in mijn handen. Meer met oog voor de mensen en dingen om me heen.

Misschien moet ik het ding ook eens een paar uurtjes per dag uit zetten.

Het blijkt nog goed te zijn voor je mobieltje ook. Je cache geheugen wordt geleegd en je mobiel is na het opstarten weer sneller. En misschien word ik er zelf ook wel sneller van, scherper en met meer energie.

Online kunnen zijn is een handige luxe, maar offline kunnen zijn is pas echt een cadeau aan jezelf en je omgeving!

Herken jij jezelf hierin? Hoeveel geniet jij nog van de schoonheid van gewoonheid?

Vind je het leuk om op de hoogte te blijven van mijn blog?

Schrijf je dan in voor mijn maandelijkse nieuwsbrief of volg me op PinterestFacebook en Instagram.

Deze blog bevat geen samenwerking met een bedrijf, maar komt volledig voort uit mijn eigen inspiratie. In deze blog staan wel een paar affliate links.

Cynthia Lukassen
Laatste berichten van Cynthia Lukassen (alles zien)

12 gedachten over “Mobiele junkies: Smartphone verslaving”

  1. Bij mij is het echt een no go in de auto heb handfree als gebeld wordt en de whatsappjes instagram en alles staan er ook nog als ik weer aankom. Wordt ook boos als ik bijrijder ben en iemand zit aan ze telefoon zijn allemaal telefoon junkies geworden gekte niet

  2. Het is inderdaad storend, dat mensen alleen met hun mobiel bezig zijn, om maar niks te missen.
    En missen van wat? Ik heb op mijn mobiel zelfs al jaar nu het geluid uit staan wat een heerlijkheid en rust niet continue daar mee bezig te zijn

  3. Het is best eng wat je beschrijft. Zo’n mobieltje slurpt inderdaad je aandacht op. Op de fiets moet je hem gewoon niet gebruiken vind ik. En sowieso niet in het verkeer.

  4. Leuk dat je erover schrijft. Ik probeer per dag om een x-aantal uren op mijn gsm of laptop te zijn. Maar eerlijk ; het is niet altijd even gemakkelijk. Gelukkig ga ik niet op mijn gsm als ik op school ben of bij sporten. In het weekend is het weer om zeep maar met de examens die eraan komen, lukt het al wat beter.

  5. Ik gebruik nu al een paar maanden de app Moment, en dat vind ik echt heerlijk. Die houdt bij hoeveel ik op mijn telefoon zit. Omdat het mijn streven is dit op maximaal een uur per dag te houden en dat vrijwel onmogelijk is als je de telefoon ook niet echt uren weglegt, motiveert het me om hem echt bewust niet te pakken. Ik schreef een poosje terug over hoe me dat na twee weken beviel, zie: //lekkerlevenmetminder.nl/2017/09/30/twee-weken-op-smartphone-dieet-levert-op/

    En nu doe ik het nog steeds, want het is zoveel fijner!

  6. Ik vind het echt goed dat je dit onder de aandacht brengt. Ik merk zelf ook dat ik constant bezig ben met mijn telefoon. Ik zou het ook weleens minder willen, maar met mijn blog en social media is dat toch lastiger..

Reacties zijn gesloten.