“Ach, dat begrijpt hij toch niet.” Hoor ik een moeder zeggen, terwijl haar zoontje van een jaar oud haar aandachtig opneemt. Ik houd mijn mond, maar eigenlijk heb ik wel een mening. Want ook al zijn onze ukkies nog klein, ik geloof dat ze donders goed doorhebben wat er aan de hand is. Natuurlijk begrijp je meer als je dezelfde taal spreekt, maar het effect van lichaamstaal, intonatie en expressie wordt nog wel eens onderschat. Zo ook bij lichaamstaal en kinderen.
Communicatie: Een totaalpakket aan binnenkomende informatie
Communicatie is een totaalpakket aan informatie. De lichaamstaal en intonatie helpen je om de woorden te interpreteren.
Want iemand kan wel zeggen dat hij blij is, maar als daarbij de ogen droevig staan, de schouders afgezakt zijn en de stem overslaat… Tja, dan is het nog maar de vraag of je de woorden gelooft, nietwaar?
93% van onze communicatie is non-verbaal
Uit een onderzoek van Albert Mehrabian is gebleken dat wanneer we communiceren over gevoelens, dat 93% van onze communicatie non-verbaal is. Om precies te zijn haal je jouw informatie dan voor 55% uit de lichaamstaal, 38% uit de intonatie en maar 7% uit de woorden die worden gezegd door de ander.
Meer dan de helft van de daadwerkelijke informatie die jij tijdens het communiceren binnen krijgt niets met woorden te maken heeft. Hoe iemand kijkt, klinkt, staat, zit en zich gedraagt geeft jou als volwassene dus heel veel informatie.
Mijn dochter zegt nog geen woordjes, maar ze communiceert prima
Maar terug naar onze kinderen dan. Mijn dochter is één jaar oud en alhoewel ze nog amper Nederlandse woordjes spreekt, begrijp ik haar wel. Haar gebrek aan woorden houdt niet in dat zij niet met me communiceert.
De toon van haar stem, haar houding, haar huiltjes en hoe ze kijkt spreekt boekdelen. En sinds kort wijst ze ook alles aan wat ze graag wil hebben. Nog makkelijker! Ik snap haar dus best goed, ondanks haar nog gebrekkige Nederlandse taal.
Mijn dochter begrijpt mijn woorden niet, maar…
Mijn dochter ziet mijn houding en expressie. Ze hoort de intonatie van mijn stem. En ze voelt donders goed in welke bui ik ben. Daaruit haalt ze bakken informatie.
En als je ervan uitgaat dat de specifieke woorden die je gebruikt bij een volwassene slechts 7% van de informatie is, zal dit bij een kind zeker niet anders zijn. Sterker nog: Doordat ze mijn woorden nog niet goed kan interpreteren, zijn mijn lichaamshouding en intonatie nóg belangrijker.
Als ik lachend tegen mijn dochter zeg: “Nee, dat mag niet hoor.” Dan zeggen mijn lichaamstaal en expressie iets heel anders. Meer in de trant van “Ja joh, ga lekker je gang! Ik vind het grappig wat je doet.”
Waarom ik op mijn lichaamstaal let bij mijn dochter
Daarom probeer ik altijd eerst mijn lichaamstaal onder controle te houden als ik even streng moet zijn over wat ze niet mag doen van mij.
Want ja, ik vind het stiekem best grappig als mijn dochtertje met een eigenwijze blik haar tuitbekertje van zich af pleurt. Maar nee, ik ga het haar niet laten merken. Want anders zit ik straks met een ukkie die ook op haar vierde nog denkt dat het grappig is om drinken op de grond te gooien.
En dan heb ik haar dat (al dan niet onbewust) geleerd, nietwaar? En tegen die tijd is het lachen me dan wel vergaan.
Opvoeden begint niet pas zodra je kind kan praten
Het opvoeden begint niet bij de eerste woordjes, maar al bij de eerste non-verbale communicatie. Wij als ouders leren onze ukkies:
- Wat grappig is.
- Wat niet mag.
- Wat wel mag.
- Met welk gedrag ze krijgen wat ze willen.
- Waarmee ze hun ouders blij maken.
- Waar ze bang voor moeten zijn.
- Waar de grenzen liggen.
- En wat ze in alle vrijheid mogen ontdekken.
Wat dat zijn ze: Lekkere ontdekkers.
Als het aan mijn kleine madam ligt, kruipt ze overal op af. Laatjes open, stoelen omver trekken, deurtjes open, bijten, trekken en duwen. Want ja, hoe ontdekt ze het anders?
Opvoeden: Communiceren zonder woorden
Aan mij als mama de taak om haar te helpen in die ontdekking. Door haar nu al te leren wat wel en niet mag. Ik communiceer met haar en zij met mij. Vaak zonder woorden. Maar we begrijpen elkaar donders goed.
En als mijn dochtertje met glimmende ondeugende oogjes naar me kijkt, voordat ze een keukenkastdeurtje open wil doen.
Dan hoef ik haar maar aan te kijken. Ik zet grote ogen op, kijk serieus en schud mijn hoofd. Zonder woorden. Maar volop met lichaamstaal.
Ze lacht, laat het deurtje weer los en kruipt weer vrolijk naar haar speelgoed toe.
“Ach, ze begrijpt me toch wel.”
Sta jij stil bij je eigen lichaamstaal, wanneer je met (jouw) kinderen communiceert?
Bewaar dit artikel op Pinterest:
Wil je meer lezen over opvoeden en moederschap?
Schrijf je dan in voor mijn maandelijkse nieuwsbrief of volg me op Pinterest, Facebook en Instagram.
Deze blog bevat geen samenwerking met een bedrijf, maar komt volledig voort uit mijn eigen inspiratie. In deze blog staan wel affliate links.
In mijn vrije tijd speel ik graag spelletjes, wandel ik langs minibiebs en kokkerel ik met veel plezier in mijn keuken.
Op mijn blog komen al deze liefdes samen: mijn blog staat boordevol lekker leesvoer over bordspellen, voeding, moederschap en bewust leven.
Tevens help ik andere bloggers en ondernemers om hun online zichtbaarheid te vergroten. Door het geven van SEO schrijftrainingen of knettergoede online teksten voor hen te schrijven bijvoorbeeld. Zo leuk!
Veel leesplezier op mijn website!
Liefs, Cynthia
- Recept: Salade met aardbeien en balsamico dressing - 30 mei 2023
- Column: ‘Gaat u maar lekker slapen, mevrouw’ - 23 mei 2023
- 5x Populaire Bordspellen Apps - 16 mei 2023
Ja die kleintjes snappen veel meer dan wij denken.
Maar ondertussen proberen ze toch nog tig keer hetzelfde.
Je kunt nooit weten of mama overstag gaat.
En dan heb ik toch mijn zin gekregen .
Niet dus, vooral consequent zijn. Dat werkt het beste.9
Ja hier ben ik heel bewust mee bezig. Jij bent het voorbeeld, dus laat zien hoe je het graag wilt zonder dat je jezelf voor de gek houdt. 🙂
Leuk geschreven! Mooi blog! Doe je goed!
Ja ik denk ook dat die kleine schattige mensjes meer verstaan dan wij denken. Leuke post!
Ik heb zelf geen kinderen maar ik denk wel dat hoe klein ze ook zijn, ze meer mee krijgen dan wat wij denken en dat het dus inderdaad belangrijk is om op je eigen lichaamstaal te letten.
Interessant punt. Denk zeker dat je gelijk hebt. Lichaamstaal zit ingebakken in onze intuitie in tegenstelling tot taal die we later aanleren.
Ja zeker wel! Toen de kinderen nog klein waren was dat zeker een aandachtspunt. Het gaat denk ik ook wel automatisch omdat baby’s natuurlijk nog niet kunnen praten.
Zeker mee eens, de kids krijgen zoveel meer mee dan je in eerste instantie zou denken. Mijn kinderen zijn al groter maar toch verbaasde mijn zoontje me laatst nog doordat hij iets had gezien waarvan ik dacht dat het echt niet te zien was.
Ongelofelijk belangrijk. Ik vind het heel belangrijk dat kleine kinderen zien dat het klopt wat je zegt en wat je uitstraalt. Ze voelen het namelijk feilloos aan als er iets niet pluis is, niet klopt of dat je contradictie uitstraalt.
Ik heb zelf een dochter van 3,5 jaar, maar zij begrijpt ook meer dan ik denk hoor. En soms denk ik wel eens…. hoe kan dat? Maar ze begrijpen echt meer dan wij denken/weten. Mooi artikel.
Helemaal mee eens. Aan de stem horen de kinderen of papa en mama blij of boos zijn met gedrag. Ze snappen woorden misschien nog niet allemaal, maar klank zegt op die leeftijd veel meer. De woorden leren ze vanzelf wel. (Wat sowieso een bijzonder iets is)
Ik denk dat we in zijn algemeenheid veel te weinig op lichaamstaal letten, terwijl het toch zo veelzeggend is..
Mooi geschreven blog trouwens. mijn complimenten
Hoihoi, volgens mij communiceren baby vanaf het moment dat ze geboren worden. Natuurlijk altijd nonverbaal.
Ik begrijp mijn kinderen nagenoeg altijd.
Leuk geschreven en een goed onderwerp.
Superleuk geschreven. Inderdaad moeten we de kleintjes niet onderschatten. Ze zijn meer dan wij aangewezen op non-verbale communicatie, en ik denk dat hun observatievermogen daardoor scherper is. Woorden moeten volgen leidt af. Kijk maar eens zonder geluid naar een video; dan krijg je hele andere informatie mee!
Ik heb op een kinderdagverblijf gewerkt en weet zeker dat kleintjes meer door hebben. Maar ze weten ook wanneer ze moeten gaan huilen om hun zin te krijgen.