Het is op dit moment een rage in Instagram-land: #bodypositivity. Het gaat erom dat je niet alleen maar bezig bent met het ideaalbeeld van dun zijn en met diëten. Maar jezelf accepteert. In alle vormen en maten. Iets wat ik heel graag zou willen, maar ik zal je eerlijk bekennen: Het lukt me niet zo.
De oorsprong van #bodypositivity
Op een ochtend in 2014 ziet de Britse schrijfster Megan Jayne Crabbe (na haar ochtend work-out, het drinken van een groente smoothie en het naar binnen werken van haar afslankpillen) een foto van een dikke vrouw in een rode bikini op Instagram. Ondanks haar maatje 54 straalt ze van het zelfvertrouwen en is ze trots op haar lichaam.
Die foto heeft zoveel impact op Megan dat het voor haar een ommekeer betekent. Na jarenlang lijnen, anorexia en binge-eten gooit ze mentaal haar roer om. Ze start het Instagram account @bodyposipanda en plaatst echte foto’s van zichzelf. Zonder filter en met vetrollen en cellulitis. Gewoon, zoals ze is.
Dit bericht bekijken op Instagram
Deze manier van denken legt haar geen windeieren: Ze heeft inmiddels ruim een miljoen volgers op Instagram en vele kijkers op haar YouTube kanaal. Vorig jaar bracht ze bovendien haar boek ‘Body Positivity Power’ uit, waarin ze iedereen aanmoedigt om trots te zijn op zijn of haar lichaam.
#bodypositivity foto’s
Op Instagram barst het inmiddels van de #bodypositivity foto’s. Vrouwen laten zichzelf zien zoals ze zijn. Niet alleen de fitgirls, bikinimodellen en foto’s met talloze filters komen nu langs op je feed, maar je krijgt nu ook ‘echte’ vrouwen te zien. Vrouwen met maatjes, imperfecties en vetrolletjes meer.
Dit bericht bekijken op Instagram
Dit is een stroming die ik alleen maar toe kan juichen, want ik ben ervoor dat iedereen zichzelf mag zijn. En bovendien is perfectie relatief. Iedereen vind iets anders mooi. Dus de kunst is de schoonheid in gewoonheid te zien en blij te zijn met het lichaam wat je hebt.
Maar toch…
Als ik heel eerlijk ben…
Ik ben zelf niet tevreden met hoe ik eruit zie. Ik ben niet lyrisch enthousiast als ik mezelf in de spiegel zie. En ik heb het lef niet om in mijn bikini op de foto te gaan en die ook nog eens online te posten. Ik vind het knap dat een ander het durft. Maar ik? Nee hoor. Dat voelt te kwetsbaar. Daar ben ik niet zeker genoeg voor.
Als ik een foto van mezelf zie, dan kijk ik eerst:
- Heb ik er een onderkin op?
- Zie je mijn vetrollen?
- Zit mijn pony goed?
- Zie je mijn flubberarmen?
Als de foto op één van die punten geen voldoende scoort, heb ik de ballen niet om de foto te posten. Ook niet met de tag #bodypositivity. Dat voelt kwetsbaar.
Zo kijk ik naar mijn eigen foto’s
Om je een beeld te geven hoe ik naar mezelf op foto’s kijk, zal ik het eens toelichten bij twee ‘afgekeurde’ foto’s.
Op deze hierboven foto zie ik bijvoorbeeld alleen mijn vetrollen en mijn pony die zo raar valt.
En deze foto hierboven is natuurlijk hartstikke grappig, maar door die onderkin heb ik het uiteindelijk niet gedeeld.
Onderstaande foto kwam dus wel door mijn interne ballotage commissie:
Dit bericht bekijken op Instagram
Ik weet heus wel dat ik niet de enige ben met zo’n interne criticus. Ik heb regelmatig foto’s van vriendinnen gezien die ik hartstikke leuk vind, maar waarbij zij zeiden: “Vreselijk! Kijk toch eens naar mijn kont, neus, oren, buik, bovenbenen…” Nou ja, je snapt het idee.
Ik kan bij een foto van een ander veel makkelijker de essentie van de foto zien. Het gevoel voelen. Bij foto’s waar ik zelf op sta, kan ik me verliezen in details die jou waarschijnlijk niet eens opvallen als je door mijn Instagram feed scrollt.
Waarom ben ik toch zoveel strenger voor mezelf dan voor een ander?
Ik ben gemiddeld, maar zo voel ik me niet
Volgens matenstudies blijkt de gemiddelde maat van de Nederlandse vrouw tussen maat 40 en 44 te liggen. Daar hoor ik met mijn maatje 42 gewoon bij. Mijn maat, mijn vetrolletjes en mijn flubberarmen passen prima in het gemiddelde beeld van de Nederlandse vrouw.
Dit bericht bekijken op Instagram
Maar waarom ben ik dan zo verrekte onzeker?
Mama lichaam
Ik ben altijd wel een tikkie onzeker geweest over mijn lichaam, maar mijn onzekerheid is nog meer gegroeid na de geboorte van mijn dochter. De zwangerschap was behoorlijk pittig en heeft veel gevraagd van mijn lijf. En als ik nu in de spiegel kijk, zie ik echt wel dat mijn lichaam veranderd is na de zwangerschap. Er zijn wat hardnekkige kilo’s bij gekomen en mijn lichaam heeft de zwaartekracht ontdekt, zullen we maar zeggen. En ik heb het daar moeilijker mee dan ik dacht.
Door het moederschap heb ik sowieso wat minder tijd voor mezelf (I’m working on it!) en dus schiet de verzorging er af en toe bij in. Er vliegen heus geen zwermen vliegjes om me heen, maar voor maskers, sauna’s en massages heb ik weinig tijd meer. Het is vaak douchen, een beetje make-up op, haar in een knot en de dag kan beginnen.
Obesitas vs bodypositive
Ik loop sinds een tijdje bij een voedingsconsulente vanwege mijn slaapapneu. En ook daar kwam het -oh zo fijne- moment van het weten en meten. Eén van de conclusies was dat ik obesitas heb.
Dat woord alleen al: Obesitas. Het hakte er bij mij in. Ik liet zelfs wat tranen gaan.
Beelden van enorm dikke vrouwen kwamen in mijn hoofd voorbij. Zag ik mezelf dan zo verkeerd? Was ik zo dik geworden en had ik het zelf niet door?
Dit bericht bekijken op Instagram
De voedingsconsulente legde mij uit dat het woord obesitas betekent dat je in die mate overgewicht hebt, dat het een negatief effect kan hebben op je gezondheid. In mijn geval klopt dat dus ook wel, want mijn overgewicht kan bijvoorbeeld effect hebben op de ernst van mijn slaapapneu.
Hier kom ik dus bij mijn knelpunt op het onderwerp #bodypositivity:
Hoe kan ik me positief voelen over mijn lichaam en tegelijkertijd vinden dat er iets aan moet veranderen?
Mezelf blootgeven
Ik denk dat ik moet werken aan mezelf. Niet alleen op fysiek niveau, maar bovenal ook op mentaal en emotioneel niveau.
Ik geloof er heilig in: Wat je niet accepteert, kun je niet veranderen.
Dus de eerste stap voor het aanpakken van mijn overgewicht is überhaupt accepteren dat ik overgewicht heb. Ik hoef er niet blij mee te zijn, ik hoef het alleen te erkennen.
Accepteren dat ik overgewicht heb
Dus als eerste stap zal ik mezelf een beetje bloot geven door jou (en mezelf) te bekennen:
- Ik heb obesitas en dat maakt me verdrietig.
- Ik ben jaloers op moeders met een superstrak lichaam. Ik denk dan vaak: Hoe dan? En waarom kan ik dat niet?
Dit bericht bekijken op Instagram
- Eigenlijk eet ik overwegend gezond: Ik eet groente, fruit en kook het liefst zonder pakjes en zakjes. Maar als ik moe of emotioneel ben, dan houd ik dat niet vol. Dan wil ik makkelijk en dan wil ik snoepen. Het liefst chocolade. Maar een zak paprika chips is ook goed.
- Ik ben aan het eind van de dag meestal te moe om actief te doen. Ik weet dat ik waarschijnlijk meer energie krijg van een rondje wandelen, tuinieren of door te sporten met een fitnessapparaat. Maar ik doe het (meestal) niet.
- Soms ben ik zo onzeker over mijn lichaam dat ik ervan moet huilen.
Hierbij geef ik mezelf bloot in woorden. Dat vind ik al behoorlijk kwetsbaar.
Maar mezelf bloot geven op beeld, nee, dat gaat me nog te ver. Ik heb in dit blog al twee foto’s gedeeld waar ik niet bijster enthousiast over ben. Dat vind ik voorlopig wel even genoeg.
En een foto van mezelf in badpak online delen? Daar ben ik nog niet aan toe. En ik weet ook niet of ik er aan toe wil komen. Want als een foto eenmaal online staat, krijg je het er niet zo maar vanaf. (Maar dat is een hele andere discussie.)
Ik ga de confrontatie aan
Al schrijvend bedenk ik me nu: Ik dacht dat die hele #bodypositivity beweging niet aan mij besteed was, maar misschien ben ik juist de doelgroep van deze beweging.
Ik kan op dit moment niet zeggen dat ik mijn lichaam accepteer en omarm zoals het is, maar het is wel een mooi doel om aan te werken.
Mijn weerstand tegen #bodypositivity komt waarschijnlijk voor een deel voort uit mijn eigen onzekerheid. Over mijn eigen lichaam. En over hoe ik me in mijn lichaam voel.
Elk plaatje is confronterend. Het raakt een stukje onzekerheid in mij.
Misschien wordt het eens tijd om dit aan te pakken. Maar wel op mijn manier en op mijn tempo. Waarschijnlijk niet zo online, niet zo #bodypositivity. Maar meer offline. In mijn hoofd en in mijn lichaam.
In het ‘echte leven’, zeg maar…
Hoe voel jij je in je lichaam? En ben je daar eerlijk over (naar jezelf)?
Bewaar dit artikel op Pinterest:
Vind je het leuk om op de hoogte te blijven van mijn blog?
Schrijf je dan in voor mijn maandelijkse nieuwsbrief of volg me op Pinterest, Facebook en Instagram.
Deze blog bevat geen samenwerking met een bedrijf, maar komt volledig voort uit mijn eigen verhaal. In deze blog staan wel een paar affliate links.
In mijn vrije tijd speel ik graag spelletjes, wandel ik langs minibiebs en kokkerel ik met veel plezier in mijn keuken.
Op mijn blog komen al deze liefdes samen: mijn blog staat boordevol lekker leesvoer over bordspellen, voeding, moederschap en bewust leven.
Tevens help ik andere bloggers en ondernemers om hun online zichtbaarheid te vergroten. Door het geven van SEO schrijftrainingen of knettergoede online teksten voor hen te schrijven bijvoorbeeld. Zo leuk!
Veel leesplezier op mijn website!
Liefs, Cynthia
- Review: Dobbelspel Machi Koro 2 – Polis - 6 juni 2023
- Recept: Salade met aardbeien en balsamico dressing - 30 mei 2023
- Column: ‘Gaat u maar lekker slapen, mevrouw’ - 23 mei 2023
Ik ben er wel achter dat je nog zo slank kan zijn en mensen zeggen, ‘je ziet er prima uit’, als je zelf niet goed in je vel zit, dan zie je dit ook niet in de spiegel. Ik heb een prima BMI en het mag allemaal wel wat strakker.Toch heb ik ook op foto’s een onderkin, ik denk toch dat dit met de leeftij te maken heeft. Ik maak me er wel eens druk om, maar niet te vaak hoor. Toch zou ik van mezelf nooit een foto van mij in bikini plaatsen. Maar ik plaats ook geen foto van mijn kinderen in zwembroek, dat is puur mijn gevoel. Ik plaats liever een foto van mezelf in een mooie jurk.
Het blijft een lastig onderwerp, het belangrijkste vind ik dat je lekker voelt in je eigen lichaam. Ook al ben ik `slank´ volgens velen, wil ik wel een paar kilo kwijt raken dus let ik op mijn voeding. Maar dan krijg ik weer constant reacties van `Je bent al zo dun` `Je hebt dat helemaal niet nodig`. Het is altijd lastig vind ik!
Ik snap dat het je dwars zit. Kan er over meepraten.
Maar laat je leven er niet door verpesten. Dat is het niet waard.
Kijk om je heen en constateer dat er veel dikkere rondlopen.
Dan kun je er weer even tegen. Wil niet zeggen dat je maar aan moet eten.
Maar af en toe wat lekkers moet kunnen hoor.
ik heb het tegenovergestelde en ben extreem mager en ben ook niet blij met hoe ik eruit zie maar ben mij er wel steeds meer bij gaan neerleggen want ben er nu wel achter dat mensen mij maar moeten nemen zoals ik ben en het zonde van je tijd is om te gaan lopen piekeren erover. vind je jezelf te dik? ja doe er dan wat aan zeg ik dan 😉 en anders gewoon lekker blijven zoals je bent
Ik heb best geluk met mijn lichaam. Was tot 6 maanden geleden op hetzelfde gewicht als toen ik puber was (ik ben nu 45). Een paar maanden geleden zat ik even erg slecht in mijn viel en toen kwam ik 10 kilo aan binnen 2 maanden. Ik had nog nooit die confectiemaat gehad (van een 36/38 ging ik naar een 42), paste niet meer in mijn kleding en werd daar echt niet gelukkig van. Niet naar anderen toe want daar heb ik zo enorm de maling aan (hoe mensen over me denken) maar naar mezelf toe. Ik ben er ook meteen mee aan de slag gegaan en heb er inmiddels 4 kilo af en confectie 38/40 dus nog 6 kilo te gaan. Mijn armen zijn nu ook weer strak, heb een of andere app gepakt en ben twee keer per dag arm oefeningen gaan doen haha en dat hielp wonderbaarlijk genoeg 🙂
Moraal van mijn verhaal is dat alles eromheen, wat mensen denken, hashtags, insta, dat maakt allemaal niet uit. Het gaat om hoe je je zelf voelt. Dat is volgens mij echt the only thing that matters.
Ik vind dat ik niet mag mopperen over mijn lichaam. Ik word in oktober 50 (!) en met vijf kinderen is mijn lichaam niet slecht. Ik vermoed wel dat dit komt omdat ik dagelijks ga hardlopen.
Wat mooi geschreven en moedig van je om dit te delen. Dat boek lijkt me mega interessant! xxx
Iedereen mag zijn hoe die is en wilt zijn. Al kan het voor jezelf wel een stap zijn natuurlijk!
Iedereen kijkt graag naar de plaatjes van perfecte mannen en vrouwen en dat is prima zolang iedereen maar beseft dat dit niet het echte leven is.
Deze week nog zag ik een paar foto’s van een ex deelneemster van Temptation Island die weer aan zich had laten sleutelen. Daar word ik misselijk van, het mens wordt alleen maar lelijker…
Ik vind en merk dat het hele bodypositivity óók weer een ding is waar mensen zich mee vergelijken of waar ze bij willen horen. Het is dan wel een ‘positief’ iets, maar er horen wel weer aanhangers bij.
Ik denk gewoon do your own thing. Als jij op dit moment niet lekker in je vel zit, dan is dat hartstikke vervelend. Maar je moet het zelf eerst accepteren om er iets aan te veranderen ja. Op je eigen tempo! 🙂
Ik denk dat mensen over het algemeen altijd enthousiaster zijn over (de foto’s van) een ander dan over zichzelf, dus dat is helemaal niet raar. Je bekijkt jezelf toch anders dan een buitenstaander doet. Maar het is wel enorm vervelend dat je niet lekker in je vel zit! Hopelijk lukt het je daar een weg in te vinden en een positiever beeld te krijgen.. op je eigen tijd en tempo. Want je geluk is het belangrijkste. Geef jezelf de tijd en neem kleine stapjes. Iedere verandering is er een, hoe klein ze ook zijn.
Ik ben ook niet tevreden met mijn lichaam, maar merk wel dat naarmate ik ouder word, dat ik het gemakkelijker kan accepteren. Dat betekent nog steeds niet dat ik graag foto’s van mezelf deel, maar dat ik er wel minder moeite mee heb.
Wat heb je dit waanzinnig open, eerlijk en kwetsbaar geschreven. Chapeau. Dat is iets wat niet iedereen durft. Ik vind het heel dapper en echt dat je dit zo kunt verwoorden. Een foto van jezelf plaatsen is spannend? Maar dit net zo.
Over je vraag. Ik voel mijzelf lekker in mijn lijf en ik denk dat ik daar ook wel eerlijk over ben. Maar dat heeft wel heel wat jaren geduurd. Vroeger was ik erg onzeker (terwijl als ik nu naar foto’s van vroeger kijk, dan denk ik: why?).
Ik was vroeger altijd heel slank echt maatje 34 was vaak nog te groot. Helaas kwam daar 5 jaar geleden verandering in en ging ik opeens naar maat 44. Er gebeurde veel in me leven mijn vader overleeft ik had ptss en stopte met roken. De stress moest toch weg dus ging ik eten. Inmiddels kan ik me patroon precies herkennen, weet ik dat ik autisme heb en zit ik langzaam aan weer lekker in me vel. Dat betekend ook dat ik me dikkere lijf steeds meer ga haten dus ik hoop binnenkort de stap te kunnen maken om daar aan te gaan werken omdat daar nu weer ruimte voor is in me hoofd.
Ik ben niet tevreden met hoe ik in mijn lijf zit. Door medicatie een hoop aangekomen, wat er niet/ontzettend moeilijk af te krijgen is. Ik vond mezelf ‘vroeger’ dik, maar als ik nu die foto’s terug zie wou ik dat ik nog zo was en snap ik niet waar ik toen over zeurde.
Knap dat je zo eerlijk bent, Cynthia! En ik sluit me volledig bij je aan hoor. Ik heb altijd een haat-liefde verhouding gehad met m’n lijf. Waarschijnlijk komt dat doordat mijn moeder al haar leven aan het lijnen is, en ik opgroeide met calorieën tellen en een negatieve relatie met eten. Tijdens mijn tienerjaren leed ik aan anorexia (niets te maken met mijn moeder, maar eerder met een traumatische gebeurtenis die ik toen niet kon verwerken en i.p.v. m focuste op iets waar ik wél controle over had: mijn gewicht), maar gelukkig kan ik nu wel genieten van eten. Ondanks dat ik dankbaar ben voor een gezond lijf, word ik vreselijk verdrietig als ik in de spiegel kijk en dat dubbele achterwerk en brede heupen zie. Als ik een bijpassende boezem had, dan was het makkelijker geweest om te accepteren, maar boven- en onderlijf staan niet in verhouding met elkaar. Maar ik probeer me dan te focussen op het feit dat ik gezond ben en probeer zo goed mogelijk voor mezelf te zorgen. Hopelijk komt de acceptatie nog eens… Veel succes voor jou gewenst!
Interessant om te lezen en dapper dat je dit op deze manier durft te delen. Denk dat veel vrouwen zich hierin herkennen en over kunnen meepraten. Zelf ‘struggle’ ik ook al jaren met m’n gewicht. Er mogen hier en daar wel wat kilootjes af maar helaas gaat dit niet altijd zo makkelijk. Door vooral doordeweeks extra op te letten en een paar keer te sporten houd ik m’n gewicht gelukkig stabiel.
Ik heb er ook moeite mee. Ik heb maat 50, obesitas en zie ook alleen de negatieve dingen. Ik wil afvallen maar het lukt voor geen meter. Eet ik dan zo slecht? Nee op af en toe een snoepbui na. Ik ga voor gezond en ik doe mijn best. Dat moet maar voldoende zijn.
Goed dat mensen zich laten zien zoals ze zijn. Al die opgelegde schoonheidsidealen. Er zijn veel vormen van schoonheid.
Wat een lef zeg zie op de eerste foto. Ik denk dat weinig vrouwen graag in hun bikini op de foto staan, ik ook niet. Maar moet het?