De mogelijkheid om een echt afscheid te nemen heb ik nooit gekregen. Tot ik een paar dagen terug zelf het heft in handen nam.
“Jullie horen niet bij die toekomst van ons bedrijf”
Januari 2016: Samen met andere collega’s kreeg ik een presentatie te zien over de toekomst van het bedrijf waar ik voor werkte. Met als boodschap: Jullie horen niet bij die toekomst. Per juni was het afgelopen. Ik was flink van de kaart, omdat ik het niet aan had zien komen. Toch besloot ik dit rustig te gaan verwerken, ik zou de transitievergoeding van mijn werkgever accepteren en me rustig verder gaan oriënteren op een nieuwe baan. Bovendien zou ik mijn verantwoordelijkheid nemen en wilde ik netjes afscheid nemen van het bedrijf waar ik acht jaar had gewerkt.
Maart 2016: De stress nam toe. Ik was emotioneel en moe, maar vastbesloten om mijn werk netjes te blijven doen. Misschien iets te vastbesloten, want tijdens een griepje werkte ik gewoon door.
Doodziek
April 2016: Doordat ik dat griepje niet netjes had uitgeziekt, kwam het terug als een longontsteking. En een fikse ook. Ik was doodmoe, benauwd en had veel pijn. Via een collega (die ook haar tijd uitzat tot juni), hoorde ik dat er werd getwijfeld of ik wel echt ziek was. Toen mijn gezondheid wat verbeterde, werd ik ineens strontmisselijk. Een test gaf uitleg: Ik was zwanger! Naast blijheid, voelde ik vooral moeheid en misselijkheid. Als ik overeind zat, als ik iets rook wat niet goed was, als ik in de auto zat, als ik iets verkeerd at, als ik huilde of gewoon zonder enkele reden: Ik moest overal bij overgeven.
Mei 2016: Bij de arbo arts kotste ik de boel onder en kwam daarna definitief in de ziektewet. Er kwam geen manager kijken hoe het met me ging, geen beterschapskaart en geen interesse.
Afscheidsmailtje en ziekenhuisopname
Juni 2016: Huilend heb ik een afscheidsmailtje naar mijn collega’s getypt. Ik kreeg vier lieve mailtjes terug. Dat was mijn afscheid. Zo onpersoonlijk. Dat vond ik heel moeilijk, maar ik kon er niets aan doen.
Juli 2016: Ik werd met uitdrogingsverschijnselen opgenomen in het ziekenhuis. Ik kreeg een appje van mijn teammanager. Of ik een sleutel kon komen inleveren, want de kluisjes op het werk werden verplaatst. Nee, dat kon ik niet. Ik lag in het ziekenhuis. Ze mocht het wel komen ophalen bij mijn man. Nee, dat hoefde niet. Als ik dat niet kon komen brengen, kreeg ik ook mijn spullen uit het kluisje niet. Hier had ik de energie niet voor. In het ziekenhuis kreeg ik de diagnose HG. Ik zou de hele zwangerschap ziek blijven.
Mijn dochtertje werd geboren en ik kon gaan herstellen
December 2016: Mijn mooie, lieve dochter werd (eindelijk!) geboren. Mijn lichaam was op, maar mijn hart was vol liefde voor mijn kleine madam. Daarna begon het revalideren. Met fysiotherapie, pillen en gesprekken. Ik moest weer opnieuw leren ontspannen, ik moest deze periode verwerken en ik moest weer herstellen. Het was niet gemakkelijk, maar ik heb het wel gedaan. Met veel hulp en liefde van mijn man, moeder en familie.
“Waarom wil je afscheid nemen?”
Januari 2018: Ik praat met een vriendin over deze periode. Ik vertel haar dat het me nog steeds dwars zit. Dat ik geen persoonlijk afscheid heb gehad. Het laat me maar niet los. “Maar waarom wil je nog afscheid nemen?” vraagt mijn vriendin. Tja, veel oud-collega’s werken er niet eens meer. En het is ook alweer ruim twee jaar geleden. Ik blijf even stil. “Eigenlijk vooral voor mezelf,” besef ik me ineens, “Misschien zijn mijn oud-collega’s me al lang vergeten, maar ik vind het zonde dat het mij nog wel bezig houdt. Bovendien wil ik door naar een andere baan. Dus voor mezelf is het belangrijk om wel een afscheid te hebben.”
Een afscheid met koekjes en bloemetjes
Maart 2018: Op een koude woensdagochtend loop ik richting de draaideuren van mijn oude werk. In mijn jaszak houd ik het toegangspasje van het gebouw vast. Mijn excuus om langs te komen. Mijn dochtertje neem ik mee als afleiding, gezelschap en ook een beetje als morele steun. Herinneringen komen naar boven bij het zien van dit oude gebouw. Ik voel de spanning in mijn buik als we naar binnen lopen.
Aan de balie worden we hartelijk ontvangen door de receptionist. Hij zag er nog precies zo uit als ik me herinnerde. Verzorgd, lieve ogen en een oprecht vriendelijke glimlach. Hij kende mijn naam nog. We praten over de verstreken jaren, ik lever mijn pasje in en mijn dochter geniet hardop van de koekjes die ze toegestopt krijgt. Omdat ik nooit een echt afscheid heb gehad, plukt de lieve man wat bloemen uit een vaas op de balie (“Ik kan niet de hele bos meegeven, dat valt te veel op.”). Terug naar de auto voel ik me lichter. Er is een last van mijn schouders gevallen. Het is goed zo. Ik heb mijn afscheid genomen.
Neem je afscheid: Ook als het je niet gegeven wordt
Afscheid nemen is voor elk mens belangrijk. Anders suddert het verdriet, de situatie en het verlies maar door. Wacht niet af of je de mogelijkheid voor een afscheid krijgt. Het heet niet voor niets afscheid nemen. Je kunt zelf bepalen hoe je afscheid neemt. Schrijf een brief, ruim de boel op of lever je oude toegangspasje in. Geef jezelf de kans om los te laten. Om door te gaan. Want afscheid nemen doe je niet voor een ander, dat doe je voor jezelf.
Van wie of wat zou jij nog afscheid willen nemen?
Vind je het leuk om op de hoogte te blijven van mijn blog?
Schrijf je dan in voor mijn maandelijkse nieuwsbrief of volg me op Pinterest, Facebook en Instagram.
Deze blog bevat geen samenwerking met een bedrijf, maar komt volledig voort uit mijn eigen inspiratie. In deze blog staan wel een paar affliate links.
In mijn vrije tijd speel ik graag spelletjes, wandel ik langs minibiebs en kokkerel ik lekker in mijn keuken.
Op mijn blog komen al mijn liefdes samen: Cynspirerend staat boordevol lekker leesvoer over bordspellen, voeding, moederschap en bewust leven.
Ook help ik organisaties en bedrijven om hun website te verbeteren en zo hun online zichtbaarheid te vergroten.
Veel leesplezier op mijn website!
Liefs, Cynthia
- Yes! Mijn nieuwe Structuurjunkie planner 2024-2025 is binnen! - 19 april 2024
- Mijn oude dag: wat is mijn ideaalbeeld? - 11 april 2024
- Recept: Heerlijke chocolade mug cake met banaan - 5 april 2024
Wat een ingrijpend verhaal. Ik hoop oprecht dat je echt afscheid hebt kunnen nemen en vol goede moed aan een nieuwe uitdaging kunt beginnen! Succes
Ik vind het heel erg mooi en dapper dat je ook na twee jaar alsnog voor je eigen afscheid gekozen hebt. Ik hoop dat dit de rust en ontspanning mag geven waar je zo naar opzoek was!
Heel knap dat je zelf een vorm hebt gevonden om afscheid te nemen. Het is echt raar dat het zo loopt. Waarschijnlijk zijn er echt wel een aantal mensen in het oude bedrijf die jouw ook echt misten… en nu op naar de volgende uitdaging! Succes.
Erg mooi geschreven, maar lijkt me heel erg moeilijk 🙁 sterkte!
Herkenbaar! Dapper dat je dit heb gedaan. Op naar volgende mooie dingen
wat knap, ik denk dat ik het in die situatie niet zou kunnen. Ik zou er ook de behoefte niet aan hebben
Mooi dat je het toch hebt kunnen afsluiten. Afscheid is belangrijk maar vaak ook moeilijk. Wel naar hoe ze op je werk ermee om gingen overigens 🙁
Afscheid nemen is enorm belangrijk, het geeft de mogelijkheid om af te sluiten. En als je iets hebt afgesloten, dan kan je verder..Heel knap dat je dat toch gedaan hebt!
Ik ken je verhaal en wat ben je dapper om dit op jouw eigen manier af te sluiten! Liefs Alda.
Wat een heftig verhaal! Afscheid nemen is in eender welke situatie super belangrijk! 🙂 Hopelijk heb je rust gevonden en kan je nu met een positieve blik de toekomst in!
Wat jammer dat dit afscheid voor jou zo moest lopen.
Dapper dat je alsnog daar naar toe bent gegaan om dit hoofdstuk definitief te sluiten.
Tjonge, wat een rotte situatie en absoluut niet netjes afgehandeld (dit druk ik nog netjes uit). Ik snap wel dat je afscheid wilde nemen om het op die manier voor jezelf af te kunnen sluiten.
Jeetje wat rottig zeg! Ik heb, min of meer, iets vergelijkbaars meegemaakt. Veel ellende, slapeloze nachten en geen afscheid kunnen nemen van mijn toenmalige collega’s. Als ik er nu nog aan terugdenk krijg ik gewoon nog een knoop in mijn maag..!
Jeetje wat vervelend zeg. Wel fijn dat je het toch een beetje hebt kunnen afsluiten. Kan me wel voorstellen dat je het graag anders had willen zien. HG, mijn vriendinnetje heeft het ook gehad. Word vaak te licht over gedacht. Maar wat is het heftig.
Wat een rottige periode heb je gehad. Superknap dat je zelf de stap hebt genomen om voor jezelf een passend afscheid te creëren.
Wat een heftig en sterk verhaal zeg! Zelf vind ik het vooral mensonterend om te zien hoe gemakkelijk je dan weer afgedankt wordt. Voor jouw tien anderen.. Ik begrijp het gevoel van loslaten heel goed. Je moet vooral doen wat goed voelt voor jou. Zelf krijg ik echt een naar gevoel van het woord afscheid. Ik doe het dan ook liever niet.
Wat goed van je dat je alsnog bent gegaan en het op die manier hebt kunnen afronden.
Helaas moeten we in sommige gevallen gewoon door. Maar ook is het goed om te blijven dromen!
Wat goed dat je nog gegaan bent, zelfs na alles. Het lijkt op mijn verhaal. Geen contractverlenging tijdens mijn zwangerschap. Ook HG, ook ziektewet en ook geen afscheid op het werk. Na de geboorte van mijn zoon in 2009 kreeg ik van een paar oud-collega’s een felicitatie op Hyves, maar meer ook niet. Ik heb een geboortekaartje gestuurd, maar niet eens een kaartje terug gekregen. Erg jammer, maar ik was er ook meteen klaar mee. Hun kluissleutel hebben ze nooit terug gekregen. Ik ben benieuwd of mijn kluisje inmiddels nog steeds dicht zit. Haha
Wow meid.dat heb je heel goed gedaan.laat het los en….door…enne…ik ga je nooit vergeten als super oud collega…want jij hebt me geleerd om ook los te laten….mijn cirkel…
herkenbaar ! dikke knuf en dapper dat je dit gedaan hebt . xxx
Wat goed dat je je gevoel hebt gevolgd en nu echt afscheid hebt kunnen nemen. ‘Closure’ kan heel belangrijk zijn!
Fijn dat je nu toch op jouw manier die periode hebt kunnen afsluiten.
Blik nu vooruit en geniet van het heden.