Wat het met me doet om nog steeds geen baan te hebben

“Ondanks uw achtergrond en belangstelling moeten wij u helaas berichten dat u niet wordt uitgenodigd voor de vervolgprocedure. Wij hebben reacties ontvangen van kandidaten die beter aansluiten op de vacature en de wensen van de opdrachtgever. “

Ik begin er aan te wennen

Ik klik het mailtje weer weg en zucht. Het stomme is dat ik er aan begin te wennen. Die nietszeggende mailtjes, die toch elke keer weer als een steekje voelen. In mijn eigenwaarde en dan vooral mijn waarde als werknemer.

Ik kan goed overweg met computers, met mensen, ik leer snel, schrijf makkelijk, heb HBO-niveau, kan Engels en draai mijn hand er niet voor om om een nieuw systeem te leren.

Maar helaas zit niemand op mij te wachten. Denk ik. Of althans, zo voelt het.

Heerlijk samen met de kleine madam

Ik ben 32 jaar, moeder en zit thuis met onze kleine madam.

Er zijn echt dagen dat ik dat heerlijk vind. De vrijheid. Doen en laten wat je wil. De kleine madam heerlijk zien opgroeien. Uitgebreid het avondeten koken. Tijd hebben om te bloggen. Geen gestress in de ochtenden. Niet vrij hoeven vragen als ik ergens heen wil. Geen gedoe van het werk mee naar huis nemen. Lekker een dagje in mijn fleecepak door het huis lummelen, schoonmaken en dansen.

Dan vind ik het prima om thuis te zijn met mijn ukkie en geniet ik er met volle teugen van. Dan denk ik zelfs: Heerlijk! Even geen baan!

Advertentie
Bol AlgemeenBol Algemeen

‘Alleen maar’ moeder

Maar er zijn ook die andere dagen. Die dagen met tien poepluiers op een dag. Of dat ukkie tandjes krijgt. Die dagen dat ik wéér de afwasmachine uit moet ruimen en wéér die wassen moet draaien. Die dagen dat het zeikt van de regen buiten en ik (voor mijn gevoel) geen kant op kan met de kleine.

Van die dagen waarop ik op LinkedIn al die mensen zie die wél een baan hebben. Of oud-collega’s tegenkom die ik al meer dan een jaar niet meer heb gesproken. Of van die lome dagen waar er niks uit mijn handen lijkt te komen.

Van die dagen dat er leuke herinneringen uit mijn werktijd naar boven komen en dat ik dan weer denk: “Tja, en nu ben ik ‘alleen maar’ moeder”

Gewend om mijn eigen financiële boontjes te doppen

Ik solliciteer en probeer er bij mijn omgeving luchtig over te doen. “Ach, die baan. Die komt wel hoor. Ik maak me geen zorgen.”

Maar ondertussen is dat maar gedeeltelijk waar. Ik weet ook wel dat in mei mijn WW-uitkering stopt. En dan gaan we het wel erg krap krijgen als ik geen baan heb. Tenzij we de loterij winnen natuurlijk. Want we zijn ook aan het sparen voor ons huwelijk en we hebben nog niet alles bij elkaar.

Met vlagen voel ik me enorm schuldig naar mijn vriend dat ik financieel zo weinig kan bijdragen aan die spaarpot. Gelukkig denkt hij er niet zo over. Maar toch… Het haalt mijn bezwaarlijke gevoel niet helemaal weg. Ik ben altijd gewend goed te verdienen en mijn eigen financiële boontjes te doppen. En nu leun ik wat meer op mijn vriend. Dat maakt me soms wel onzeker.

Wel als oproepkracht aan het werk

In de afgelopen maanden die ik in de ww zit, ben ik vier keer op gesprek geweest en heb ik één contract op oproepbasis in de wacht gesleept. Dat contract is als sensorisch panellid bij een bedrijf dat mensen zocht om te proeven, daarover te discussiëren en te oordelen.

Af en toe krijg ik een oproep om twee uurtjes te komen werken. Dat vind ik heel leuk. Ik leer er weer nieuwe dingen, ben even geen mama en leer ook weer nieuwe mensen kennen. Maar die twee uurtjes vliegen zo om. Het voelt eigenlijk als net te kort.

Ik zou zo graag twee of drie hele dagen even lekker van huis willen zijn. Een band opbouwen met collega’s en lekker aan de slag gaan. 

“Jij vindt wel een baan!”

Soms zijn mensen het helemaal met me eens als ik zeg dat ik me geen zorgen maak. “Natuurlijk, dat komt wel goed met jou hoor!” zeggen ze dan, “Jij vindt wel een baan.”

Ik lach en verberg mijn twijfels. Zouden zij het dan ook raar vinden dat het me niet lukt? Om die te baan vinden? Ik heb wel eens iemand horen zeggen dat werkgevers liever geen part-timers meer hebben. Liever alleen fulltimers die volledig beschikbaar zijn. En dan ga ik piekeren. Wat als het niet lukt? Hoe gaan we het dan redden? En wil ik teveel van een baan? Heb ik te hoge eisen? Doe ik iets verkeerd? Doe ik te weinig mijn best?

Die piekermomenten maken me verdrietig. Want ik heb er eerlijk gezegd nog geen antwoord op. 

Wat ik wel wil

Ik weet wel wat ik wil. Ik wil graag een leuke part-time administratieve baan. Of een baan als receptioniste. Als schrijfster. Of als coach. Het liefst werk ik in een relatief klein bedrijfje, zodat je elkaar kent en kort lijntjes hebt. En ik zou het top vinden als de werkzaamheden lekker afwisselend zijn. Dat houdt me scherp. Want ik werk graag met plezier en wordt graag uitgedaagd om steeds wat bij te leren.

De banen als schrijfster en coach zijn misschien nog niet zo makkelijk te bereiken. Voor beiden heb ik een grote passie, maar ik moet wel realistisch zijn. Ook al heb ik bakken ervaring als coach (opleiding en eigen praktijk gehad), maar ik zie er geen vacatures voor bij andere bedrijven. En ik schrijf mijn hele leven, maar heb er geen opleiding voor gedaan en ook geen professionele werkervaring.

Dus waarschijnlijk zal ik administratief of als receptioniste aan de slag gaan. Ook leuke functies waar ik mijn ei in kwijt kan. En bovendien heb ik een dochter, man en een blog waar ik ook prima mijn passie bij kwijt kan.

Dankbaar voor wat er wél is

Maar zolang die baan er niet is, zal ik proberen te vertrouwen en ‘gewoon’ dankbaar te zijn. Ik heb namelijk zoveel wél.

Ik heb een lieve man, een mooie dochter, een fijn huis, lieve familie, fijne vriendinnen, een blog om me af en toe op uit te leven, een lichaam wat steeds sterker wordt, yoga lessen waar ik even tot rust kan komen en zoveel spullen dat ontspullen één van mijn voornemens van 2018 is.

Maar stiekem hoop ik er wel op. Op die baan. Er hoeft maar één werkgever enthousiast te worden over mij. Meer heb ik niet nodig. Ik hoop dat het me gegund is.

Vind je het leuk om op de hoogte te blijven van mijn blog?

Schrijf je dan in voor mijn maandelijkse nieuwsbrief of volg me op PinterestFacebook en Instagram.

Deze blog bevat geen samenwerking met een bedrijf, maar komt volledig voort uit mijn eigen inspiratie. In deze blog staan wel een paar affliate links.

Cynthia Lukassen
Laatste berichten van Cynthia Lukassen (alles zien)

26 gedachten over “Wat het met me doet om nog steeds geen baan te hebben”

  1. Pingback: Maandoverzicht Februari: Verjaardag, spuitluiers en pestokaas! - Cynspirerend.nl
  2. Wat een ontzettend herkenbaar verhaal. Ik wilde graag op je verhaal reageren omdat ik tot vorige maand precies hetzelfde dacht. Onze dochtertjes zijn even oud en ik zat in precies dezelfde situatie. Gelukkig kan ik zeggen zat, omdat ik sinds 3 weken een hele leuke baan heb. Ineens ziet het er heel anders uit. Ik gun jou dat ook, houd de moed erin!

  3. Och meis, zo frustrerend. Het is zo duidelijk dat je graag wilt.
    Veel herkenbaarheid in je blog. Al heb ik dan geen kinderen, dus in dat opzicht heb jij al een fulltime baan, een fullfulltime, want mama ben je 24/7.
    Dat je dat je op linkedin mensen ziet die wel een baan hebben, herken ik helemaal, waarschijnlijk zul jij ook last hebben van mensen die aan je vragen ‘Goh en wat doe jij in het dagelijks leven?’ Zodra ik daarop antwoord dat ik niet werkzaam ben, voel ik me namelijk meteen onzeker.
    Ik werk niet, omdat ik chronisch ziek ben, al hoop ik in de toekomst ook iets te mogen doen wat lichamelijk haalbaar is.
    En alweer herkenbaar, schrijven en coachen staat ook bij mij op nummer 1. (Ik ben al bezig met een boek.)
    Je moet eerdaags wel een werkgever vinden die jou maar al te graag wilt hebben, en dan is dit allemaal nodig geweest om juist daar terecht te komen. 🙂
    Heel veel succes!
    Liefs Tebrina

  4. Wat vervelend! ik snap dat je daar soms een beetje rusteloos van wordt.
    Ik zelf zou dat echt lastig vinden.
    Heb soms een dagje vrij ofzo en dan weet ik niet wat ik moet doen.
    (werk vaak elke dag haha)

  5. herkenbaar. vroeger stond in een advertentie dat je hbo niveau moest hebben. nu staan er specifieke opleidingen, cursussen, 10 jr ervaring maar zo jong mogelijk

  6. Je leest meer en meer dat er tekorten komen op de arbeidsmarkt, toch hoor ik om me heen genoeg dat mensen niks anders dan afgewezen worden. Toch zal er voor bedrijven een eind komen aan de eindeloze sollicitanten en zullen ze moeten buigen voor mensen die minder uren willen werken. Ik hoop dat je snel werk vind, waar je prettig bijvoelt en dat het in balans is met het gezinsleven.

  7. Komt wel goed! Als ik dit zo lees en alle andere dingen van jou, moeten ze wel dom zijn om jou niet aan te nemen! Veel succes nog en wij duimen voor je!

  8. De blog die ik live heb gezet gaat over het tegenovergestelde, de schuldgevoelens die ik heb als werkende mama en de ongelovelijk baalmomenten.Ik begrijp heel goed dat je heel graag aan de slag wil en part-time is gewon heel lastig. Dat is ook de reden dat ik 34 uur werk, Het was dit of niks. Diep in mijn hart wil ik graag 24 uur werken, maar dat s niet haalbaar. is het geen idee om tijdelijk meer te werken ,weer in het werk traject te zitten om vervolgens rond te kijken naar minder uur. je hebt je zelf dan soort van “bewezen” Of misschien als vrijwilliger inzetten om je netwerk uit te breiden, dat deed ik ook om op die manier op te vallen. Solliciteren is net een fulltime baan, het gaat je zeker lukken!

  9. Oh, ik snap dat het je een slecht gevoel geeft… maar ik ben er ook van overtuigd dat je gauw wél een leuke job zal vinden!

  10. Ik kom hier voor het eerst en vind het vervelend voor je. Want ja… natuurlijk heeft het voordelen om geen baan te hebben en dingen te kunnen doen die je wil doen. Maar het is anders als je weet dat er een einddatum aan vast zit, waarop je weer aan het werk kan. Voor de afwisseling, voor het gevoel om meer te zijn dan moeder en voor sociale contacten. In welke regio woon je eigenlijk?

    Mijn tip zou in de tussentijd zijn, vrijwilligerswerk. Toen ik eens terug kwam van een lange reis, was de economie in elkaar gezakt. Vervolgens heb ik als vrijwilliger gewerkt in de Wereldwinkel en ik vond het heerlijk. Zo had ik toch sociaal contact, collega’s (en wat een schatten waren dat, al was ik de jongste met mij 25 jaar – toen), ik voorkwam een gat in mijn cv (want je solliciteert toch beter als je een baan hebt) en ik had gewoon afleiding in de week. Er zijn ook op vrijwilligersbasis vaak genoeg dingen administratief te doen, die ook nog aansluiten op wat je zoekt. Op die manier kan je weer ervaring op doen, wat alleen maar zal helpen.

    Succes in ieder geval.

  11. Frustrerend. Ik probeer ook een baan te vinden, maar kring soms na een gesprek niet eens een afwijzing. Dat vind ik zo raar…
    Succes met het vinden van een baan

  12. Snap de frustratie. Vooral door de goedbedoelde adviezen zal je denk ik sommige mensen wel achter het behang willen plakken. Sterkte en hopelijk vind je alsnog die mooie baan!

  13. Ha Cynthia,
    Ik kan je niet toevoegen op LinkedIn, ik kan je alleen een mail sturen. Wellicht kun je dit ‘aan’ zetten op LinkedIn zodat mensen je makkelijker kunnen toevoegen?
    Daarnaast zou ik misschien overwegen m’n achternaam voluit te schrijven, dat komt wat persoonlijker over.
    Veel succes!

  14. Inderdaad lastig om in de administratieve wereld iets te vinden. Ik werk al jaren als administratieve kracht op een assurantiekantoor en ben eigenlijk wel toe aan wat nieuws maar waar? Net wat je zegt, zijn parttime banen in de administratieve sector lastig te vinden. Nu is mijn positie natuurlijk heel anders dan de jouwe maar het enige wat je kunt doen, is je oren en ogen openhouden en overal op reageren als er iets voorbij komt wat je past.

  15. Jeetje wat frustrerend! Wat mij het moeilijkst lijkt is wat jij ook zegt het gevoel hebt te ‘leunen’ op een ander. Ik had dat eventjes toen ik pas voor mijzelf begon en de inkomsten nog wat op gang moesten komen. Het stomme is dat de ander dat helemaal niet zo voelde, maar ik kon me daar echt rot bij voelen. Zet hem op!

  16. kan me helemaal voorstellen dat je er bij tijd en wijle moe, verdrietig en moedeloos van wordt…misschien een domme vraag, maar wat doe je aan netwerken? Helpt het als ik zeg: kijk gerust in mijn LinkedIn en als het binnen mijn vermogen ligt dan link ik je?

  17. Het is zooo moeilijk om parttime werk binnen de administratie te vinden. Ik hoorde dat bedrijven gemiddeld zo’n 200 reacties krijgen op dergelijke vacatures. Maar misschien is Virtual Assistant wel iets voor jou, als zelfstandige dan? Eventueel aan te vullen met coaching? Ik wens je in elk geval veel succes toe 🙂

  18. Veel dingen herkenbaar.
    Maar probeer vooral de positieve kanten te blijven zien , zoals je in je laatste alinea schrijft.
    En hoeveel afwijzingen je ook krijgt , je bent en blijft een top vrouw!

  19. Sterkte.
    Het komt goed klinkt als een dooddoener.
    Maar ik ken je goed genoeg om te kunnen zeggen dat het een keer goed komt.

  20. Wat vervelend dat het met solliciteren niet wil lukken. Ik kan me goed voorstellen dat die standaard afwijzingen niet leuk zijn om te krijgen. Maar het klinkt alsof je er goed mee omgaat, en je bewust bent van de positieve kanten van thuis zijn!

Reacties zijn gesloten.